Prolog

w tle

Wysoki mężczyzna ze łzami w oczach czytał ostatnie zdania listu. Tysiące myśli kłębiło się w jego głowie. Nie mógł uwierzyć, że tak po prostu go opuścili, zostawiając cały ciężar na jego barkach. Zawsze był rozważny i bardzo sprytny, jednak to jego brat zajmował się najważniejszymi sprawami, a on jedynie mu doradzał.
-Proszę, zaopiekuj się naszymi dziećmi. Spraw, by ich życie było normalnie, żeby nie musiały od najmłodszych lat żyć w strachu. Zabierz je do Los Angeles, niech mimo wszystko będą blisko swojego rodzinnego miasta. Poproś kogoś o pomoc jeśli musisz. Pamiętaj jednak, że nie każdemu można ufać i wybierz osoby, które znasz lepiej niż siebie samego. Kochamy cię, Aurora i Christopher. – Mężczyzna ostatnie linijki listu napisanego przez jego brata przeczytał na głos.
 W jego niebieskich oczach zebrało się więcej łez, które trudno było mu powstrzymać. Poczuł jak w powolny sposób sunęły po jego policzkach, by po chwili spaść na śnieżnobiałą kartkę, rozmazując przy tym ozdobne i bardzo eleganckie litery. Zacisnął powieki, a dolną wargę lekko zagryzł. Powtarzał sobie w głowie, że powinien się uspokoić i nie może teraz wyprowadzić się z równowagi. Ręką zgarnął włosy do tyłu, przy tym w powolny sposób oddychając. Robił tak, bo chciał się jakoś uspokoić i zebrać myśli.
-Luke – zaczął mężczyzna ,odwracając się do swoich przyjaciół, którzy o wszystkim go poinformowali –  wraz z Jullie pomożecie mi w tym wszystkim.
Drobna kobieta z trudem ukrywała wzruszenie. Jej – tak samo jak Lukowi – ciężko było zachować zimną krew. Oboje jednak wiedzieli, że muszą być silni.
-Zrobimy to, o co mnie prosili – oznajmił mężczyzna składając list na pół i chowając go do kieszeni swoich spodni. – Przedtem muszę jednak wiedzieć, kto to zrobił.
Luke kiwnął potwierdzająco głową i podszedł do szerokich drzwi, które po chwili otworzył. Przy dwójce młodych chłopaków stało czterech mężczyzn, którzy ze skupieniem przyglądali się nastolatkom. Oboje mimo zdarzeń, które niedawno miały miejsce, zachowywali kamienny wyraz twarzy. Próbowali udawać, że nic nie ma dla nich większego znaczenia, jednak trzęsące się dłonie wskazywały na to, że martwili się o swój los.
Jonathan przyglądał się im z odrazą. Z chęcią zabiłby ich własnymi rękoma, jednak wiedział, że większą karą będzie dla nich powolne cierpienie niż szybka i prawie bezbolesna śmierć.
Podszedł do nastolatków, którzy byli trochę niżsi od niego i dopiero wtedy poczuł ich strach. Szybko oddychali i unikali jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Każdy mógł pomyśleć, że są to nieświadome dzieciaki, które zrobiły to, bo ktoś im kazał, jednak złośliwy uśmiech mówił sam za siebie.
-Zginiecie w piekle.
W te trzy słowa włożył tyle nienawiści, ile tylko potrafił. Wiedział jednak, że wystarczy, by wystraszyć nieświadomych swojego czynu chłopaków, gdyż szydercze uśmiechy zniknęły z ich twarzy. Najwidoczniej dopiero w tym momencie uświadomili sobie, że to co zrobili nie tylko dla nich może się źle skończyć.
Jonathan ominął czwórkę mężczyzn i dwóch nastolatków. Wiedział kto to jest i mimo dobrych relacji z ich rodzicami był świadomy, że nie będzie w stanie im tego wybaczyć. Nigdy.
Roztrzęsiony, wierzchem dłoni otarł łzy spływające po jego policzkach. Szybkim krokiem szedł w kierunku pokoju, w którym podobno pod dobrą opieką znajdowały się dzieci. Wiedział, że teraz liczy się tylko ich bezpieczeństwo. I za wszelką cenę będzie je chronił.

Mamy prolog :)
Jak zauważyliście zaszło kilka zmian u nas, gdyż narracja będzie trzecioosobowa.
Jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z bohaterami to zapraszamy do zakładki pod tym tytułem.
W "fabuła" przeczytacie o czym opowiada nasza historia i będziecie mogli obejrzeć zwiastun.
Zrezygnowałyśmy z ciągłego spamowania was naszymi blogami, więc jeśli chcecie być regularnie informowani o nowych rozdziałach to swojego bloga, tt, gg itp. zostawcie w komentarzu w zakładce o nazwie "informowanie".
Zachęcamy do komentowania :)
Alison & Amanda ♥