2 rozdział

NIESPODZIANKA

w tle

Alison siedziała na tylnych miejscach samochodu, który należał do jej najlepszego przyjaciela. Nie
przysłuchiwała się Alexowi, który rozmawiał o czymś wraz ze znajdującą się obok niego Amandą, gdyż rozmyślała o swoim dzisiejszym śnie, który spowodował, że z trudem mogła ponownie usnąć. Doskonale pamiętała, że szła samotnie korytarzem w rękach trzymając szkolne książki, była zamyślona i na nic nie zwracała uwagi. W pewnym momencie ktoś przez przypadek uderzył ją w ramię, co spowodowało, że podręczniki spadły na ziemię. Nie widziała twarzy swojego oprawcy, lecz gdy oboje schylili się po upuszczone rzeczy, dotknęli się rękoma i po chwili spojrzeli sobie w oczy. Jego niebieskie tęczówki nie były tak intensywne, jak u niej lecz od razu poczuła w brzuchu przyjemny skurcz. Nim chłopak zdążył cokolwiek powiedzieć, Alison przebudziła się z okropnym bólem głowy i lekkim potem, który sklejał jej włosy. Była przyzwyczajona do tego, że w nocy budziła się cała z grzana, jednak nigdy żaden sen nie wydawał jej się tak realistyczny jak tamten.
-Alison – zwrócił się w jej kierunku czarnowłosy nastolatek, który przyglądał się jej w lusterku. – Alison, słuchasz mnie?
Murray wyrwana z rozmyśleń spojrzała na Alexa, który jak zwykle uśmiechał się od ucha do ucha, przy tym odsłaniając rząd swoich równych zębów, które idealnie pasowały do jego śniadej karnacji i ciemnych włosów.
-Nie, przepraszam. Mówiłeś coś? – zapytała rozkojarzona, rozglądając się po okolicy. Już za chwilę powinni dojechać na parking znajdujący się przed California High School
-Jesteś taka sama jak Amy – prychnął rozbawiony. – Obie często odlatujecie do własnego świata i nie zwracacie uwagi na otaczającą was rzeczywistość. Naprawdę jestem aż tak nudny? – spytał spoglądając na ciemnowłosą brunetkę oraz na swoją drugą przyjaciółkę.
-Naprawdę chcesz znać odpowiedź? – Rozbawiona Amanda poprawiła niesforny kosmyk swoich włosów, z drwiną w oczach przyglądając się swojemu najlepszemu przyjacielowi.
-Nic nie mów, Collins – powiedział z udawaną powagą. – No chyba, że od dzisiejszego dnia chcesz chodzić i wracać ze szkoły na piechotę.
Amy chcąc uspokoić Alexa dotknęła w delikatny sposób jego szczupłej dłoni, którą trzymał na drążku zmiany biegów. Na twarzy Alison pojawił się szeroki uśmiech kiedy przyglądała się swoim znajomym. Gdy była młodsza wraz z mamą sądziła, że Amandę oraz Stonema połączy wyjątkowe uczucie, które sprawi, że już zawsze będą razem. Jednak gdy robiła się coraz starsza sądziła, że oprócz prawdziwej przyjaźni nic między nimi nie będzie.
-Nie denerwuj się tak Alex, bo złość piękności szkodzi – odparła swoim słodziutkim głosikiem Alison, która
lubiła droczyć się z siedemnastolatkiem. – Już chyba…
-Nie prowokuj mnie Ali. – Przerwał jej w połowie zdania, ze zmarszczonymi brwiami przyglądając się jej w lusterku. Starał się zachować kamienny wyraz twarzy, ale niestety wychodziło mu to z trudem co spowodowało, że jasnowłosa brunetka wybuchła głośnym śmiechem. Dołączyła do niej także Amanda, która cały czas trzymała za rękę mulata.
-Bardzo śmieszne – rzekł sarkastycznie przewracając oczami. – Proszę bardzo, nadal nabijajcie się ze swojego najlepszego przyjaciela. To wiele o was świadczy.
-Oh Alex, nie bądź już taki poważny. – Amy przysunęła się do swojego najlepszego przyjaciela i głowę oparła na jego ramieniu. – I tak wiesz, że obie cię bardzo mocno kochamy.
-Pewnie. – W jego głosie słychać było sarkazm. – Czasem zaczynam w to wątpić.
Alison nie przysłuchiwała się dalszej rozmowie jej przyjaciół, gdyż przyglądała się szkolnemu budynkowi, do którego już dojeżdżali.
Kilkupiętrowa, wiktoriańska szkoła wykonana z piaskowej cegły otoczona była przez parking, trawniki, na
których uczniowie zwykli spędzać większość dnia, boisko z trybunami oraz szatnię. Szeroki dziedziniec prowadził do głównego wejścia, oraz korytarza, który znajdował się na zewnątrz budynku, co w Kalifornii nie jest niczym dziwnym.
-Nie rozumiem kto układał ten plan. Zaczynać poniedziałek matematyką to najgorsza rzecz na świecie – powiedział Alex podirytowany swoim planem lekcji.
-My mamy hiszpański – odpowiedziała Amanda poprawiając swoje włosy, które bezwiednie opadały na jej ramiona. Collins nie przepadała za językami obcymi z powodu nauczycieli, którzy jej zdaniem prowadzili lekcję w nieciekawy sposób. Na dodatek uczyła się już tego wszystkiego kiedy miała trzynaście lat i uważała to za stratę czasu. Jedynym dla niej plusem było to, że na ten przedmiot uczęszczała ze swoją przyjaciółką.
Alison dzisiejszego dnia czuła się dziwnie, przeczuwała, że wydarzy się coś ważnego. Myślami cały czas wracała do swojego snu, a dokładniej do niebieskich oczu, które spowodowały, że czuła się tak jakby jej życie uległo całkowitej zmianie. Chciała poznać chłopaka, który jej się przyśnił. Mówi się, że niektóre sny się spełniają, a ona miała nadzieję, że tak właśnie będzie z tym.
-Alison, idziesz? – spytała się jej Amanda, która wraz z wyższym od siebie chłopakiem szła w kierunku szkolnego budynku.
-Pójdę najpierw do łazienki. Spotkamy się w gabinecie.
Amy przez pewien moment ze zmarszczonymi brwiami przyglądała się swojej najlepszej przyjaciółce, aż w końcu wraz z Alexem ruszyła szybkim krokiem w stronę swoich szafek.
Ali z zaciekawieniem powoli szła za nimi, przy tym się im przyglądając. Zawsze uważała, że siedemnastolatek jest bardzo przystojny, jednak nie potrafiłaby się z nim związać. Traktowała go jak brata i nie wyobrażała sobie, że kiedyś mieliby być razem, wziąć ślub i mieć dzieci. W roli jego małżonki już bardziej widziała Amandę, jednak najwidoczniej Alex też nie był nią zainteresowany. Czasem Alison zastanawiała się czy nie jest on przypadkiem gejem, lecz szybko odsuwała od siebie tą myśl. Nie przestałaby przyjaźnić się z Alexem tylko dlatego, że czuję większą więź z osobami tej samej płci, nie miało to dla niej większego znaczenia, bo kochałaby go mimo wszystko.
Brunetka idąc szerokim korytarzem wyłożonym piaskowcem rozglądała się po przestronnym dziedzińcu szkoły. Kilka grupek uczniów wciąż stało w cieniu pod drzewem śmiejąc się z czegoś, niektórzy biegli przez zielony trawnik w stronę boiska, zapewne mieli teraz lekcję wychowania fizycznego. Murray przyspieszyła tempa, ponieważ na korytarzu zaczęło pojawiać się więcej ludzi, a ona chciała jeszcze skorzystać z toalety przed bardzo ciekawą lekcją hiszpańskiego.
Alison głośno westchnęła kiedy zauważyła, że przy porcelanowych umywalkach stoją dwie – starsze o rok – dziewczyny, które poprawiały swój makijaż. Gdy tylko zauważyły siedemnastolatkę z drwiną spojrzały na nią, przyglądając się jej od góry do dołu. Donna i Kim, bo tak miały na imię, nienawidziły tej drobnej siedemnastolatki oraz jej przyjaciółki, gdyż zamiast ich dwóch do cheerleaderek przyjęto pierwszoklasistki.
Donna była pustą i zakochaną w sobie dziewczyną, która martwiła się jedynie o to, czy jej długie, brązowe włosy się przypadkiem nie przetłuściły oraz czy makijaż nie spłynął. Uwagę przykuwa nie tylko jej śniady odcień skóry, czy brązowe oczy lecz duże, a można i nawet rzec ogromne usta, które wyglądają jakby przeszły niejedną operację plastyczną. Wiele osób drwi z niej z tego powodu, jednak ona uważa, że to jej wielki atut, który pomaga w paru sytuacjach. Wysoka i szczupła, lecz niestety niezbyt wygimnastykowana przez co nie miała szans, by dostać się do drużyny. Przyjaźni się z Kim, którą się wysługuje oraz wmawia jej, że jest zbyt gruba i brzydka. Oczywiście nie jest to prawdą, gdyż Donna porównaniu z nią nie należała do najładniejszych osób.
Każdy zastanawiał się dlaczego taka osoba jak Kim, przyjaźni się bezmyślną lalunią. Oczywiście ta osiemnastolatka dbała o siebie, jednak nie przesadzała z makijażem jak jej przyjaciółka. Długie, falowane włosy podkreślają jej kości policzkowe oraz drobną posturę ciała. Przez Donnę, która wmawiała jej, że jest zbyt gruba i mało wysportowana zaczęła się odchudzać, przez co każdy podejrzewał ją o anoreksję lub bulimię, ale oczywiście wszystkiego się wyparła. Dostała się do drużyny, jednak zdecydowała, że nie zostawi swojej przyjaciółki i zrezygnowała.
-A gdzie jest twoja psiapsiółka? – zagadała do Alison, piskliwym głosem Donna. Ta drobna brunetka nie
lubiła kłócić się z ludźmi, a zwłaszcza ze swoim wrogiem, więc udawała, że nie zwraca na nią większej uwagi.
-Bez niej już nie jesteś taka groźna – dodała Kim, przybliżając się do Murray i w palce chwytając dwa pasemka jej rozpuszczonych włosów. Zaczęła nimi kręcić, co nie spodobało się Ali, która odsunęła się od wysokiej i zbyt chudej dziewczyny.
-Możesz mnie zostawić? – spytała lekko podenerwowana, kątem oka przyglądając się odbiciu Donny i Kim, które z drwiną się jej przyglądały. Odkręciła kran, a następnie lekko zmoczyła swoją twarz, na której pojawiły się lekkie rumieńce.
-Czyli nasza mała dziewczynka potrafi mówić – odparła rozbawiona Donna. – Zawsze sądziłam, że należysz do tych nieśmiałych cnotek, które wszystkiego się boją.
Aliosn z trudem mogła powstrzymać chęć zaśmiania się jej prosto w twarz. Owszem, miała rację co do tego, że większości rzeczy się bała, gdyż ta siedemnastolatka należała do osób lękliwych. Nie chcąc się kłócić drobna brunetka obróciła się na pięcie i po chwili opuściła łazienkę, zostawiając w niej zdezorientowane osiemnastolatki, które nie lubiły, gdy ktoś odwracał się do nich plecami.
Idąc wschodnim korytarzem wzdłuż parkingu Ali mijała pojedynczych uczniów, którzy tak samo jak ona szli w szybkim tempie do gabinetów, gdzie odbyć się miały ich lekcje. Murray ponownie myślami wróciła do tajemniczego chłopaka, który najprawdopodobniej był tylko wytworem jej wyobraźni.
Na chwilę zatrzymała się przy swojej szafce, w której trzymała książki do hiszpańskiego. Gdy otworzyła ją swoim sześciocyfrowym kodem uśmiechnęła się na widok przyczepionego do drzwiczek zdjęcia, na którym znajdowała się ona wraz ze swoimi przyjaciółmi. Uważała, że Alex i Amanda są najważniejszymi osobami w jej życiu, oczywiście zaraz za mamą, która niestety musiała ponownie wyjechać. Mimo, że minęły dopiero dwa dni od jej wyjazdu, Alison zdążyła już za nią zatęsknić. Wraz z mamą były dla siebie jak najlepsze przyjaciółki, które mówiły sobie wszystko.
Gdy zabrała z szafki potrzebne rzeczy pośpiesznie ruszyła w stronę gabinetu, niestety nie zaszła zbyt daleko, gdyż ktoś uderzył ją w ramię przez co na podłogę upadła jej książka do hiszpańskiego oraz notatnik. Nie zdążyła spojrzeć na swojego oprawcę, gdyż schyliła się, by podnieść rzeczy. Okazało się, że chłopak chciał pomóc Alison i kiedy oboje wyciągnęli ręce w kierunku książek przez przypadek dotknęli swoich dłoni. Brązowowłosą dziewczynę przeszedł lekki dreszcz, który uświadomił Ali, że tak wyglądał jej nocny sen. Szybko spojrzała w kierunku chłopaka i rozpoznała jego niebieskie tęczówki, o których z trudem mogła zapomnieć. Podniosła się jak oparzona i w brzuchu po raz kolejny poczuła przyjemne motylki.

Tajemniczy chłopak swoje brązowe włosy miał oklapnięte, co uwydatniało jego szczupłą i bladą twarz. Był wyższy od Alison, co zresztą nie były zbyt trudne, gdyż mierzyła ona niecałe metr siedemdziesiąt. Uwagę przykuwały także jego cienkie i różowe usta, które ułożone były w szeroki uśmiech odsłaniający idealne uzębienie.
-Przepraszam, że na ciebie wpadłam – powiedziała nieśmiało Alison sięgając po książki, które w ręce trzymał chłopak. – Zamyśliłam się i przestałam zwracać uwagę na otoczenie. Zbyt często mi się to ostatnio zdarza.
-Nic się nie stało – odpowiedział lekko zachrypniętym głosem, z zaciekawieniem się jej przyglądając. – Louis Tomlinson.
-Alison Murray – odparła ściskając jego szczupłą dłoń. – Nie widziałam cię nigdy w naszej szkole – dodała, nadal nie mogąc uwierzyć w to że spotkała tajemniczego chłopaka ze swojego snu, który przy okazji zawrócił jej w głowie.
- Niedawno się przeprowadziłem. Naprawdę bardzo przepraszam, że na ciebie wpadłem. Po prostu, gdy cię zobaczyłem poczułem się tak jakbym był w niebie. – Na policzkach Alison pojawiły się lekkie rumieńce. Szybko odwróciła wzrok od niebieskich tęczówek, które z czułością się jej przyglądały.
-Dziękuję – odparła nieśmiało, zaczesując za ucho swoje włosy. – Przepraszam, ale muszę już iść na lekcję. – Zauważyła, że twarz Louisa lekko posmutniała. – Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.
-Ja też mam taką nadzieję – rzekł z lekkim uśmiechem na ustach.
Alison niechętnie ruszyła w kierunku swojego gabinetu. Nie chciała zostawić Louisa, jednak jej uścisk w brzuchu sprawiał, że wiedziała iż to nie będzie ich ostatnie spotkanie. Kiedy trochę się od niego oddaliła obróciła się przez ramię i zdziwiła się, gdy nigdzie nie zauważyła jego chudej lecz umięśnionej sylwetki.
Rozmyślając ciągle o Tomlinsonie, który mimo ich krótkiej znajomości prawił jej już miłe komplementy, weszła do klasy od hiszpańskiego. Było to przestronne pomieszczenie utrzymane w odcieniach bieli. W trzech rzędach poustawiane były ławki dla dwóch osób. Nic szczególnego nie wyróżniało tego pomieszczenia. Na końcu sali siedziała Amanda, która ze zdziwieniem ciągle patrzyła się w jeden punkt. Alison idąc w jej kierunku widziała jak w nerwowy sposób porusza pośpiesznie nogą w górę i dół oraz pomalowanymi paznokciami uderza o blat stołu.
-Coś się stało? – spytała Ali, gdy usiadła obok swojej przyjaciółki. Amy zszokowana spojrzała na przyjaciółkę i ze sztucznym uśmiechem odparła:
-Nie, wszystko w porządku. Po prostu zdawało mi się, że na korytarzu widziałam tego chłopaka z klubu.
Alison pomyślała, że Amandzie znowu się coś wydawało jednak nie miała ochoty rozmawiać o tym z przyjaciółką.
-A ty czemu jesteś taka szczęśliwa? – zapytała zaciekawiona Amy, przyglądając się Ali.
-Wpadłam na korytarzu na chłopaka…
-Przystojny? – przerwała jej przyjaciółka.
-No nawet – odpowiedziała nieśmiało, przy tym szeroko się uśmiechając.
-Spotkacie się jeszcze? – dopytywała podekscytowana Collins.
-Mam nadzieję, że tak – odrzekła po chwili milczenia.
***
Uśmiech z twarzy Alison nie zniknął ani na chwilę. Idąc na drugą lekcję, którą miała z Alexem, cały czas

rozmyślała o Louisie, który sprawił, że dzisiejszy dzień należał do jednych z najprzyjemniejszych.
Korytarz znajdujący się na zewnątrz był o tej godzinie bardzo nasłoneczniony, a upał dawał się uczniom we znaki, jednak był najładniejszym i jednym z głównych korytarzy tej szkoły. To właśnie nim postanowiła iść Ali, by dostać się do drugiego skrzydła gdzie odbyć się miała lekcja angielskiego. Między kolumnami, na parapecie siedział blondyn, który opierał się o zimną ścianę budynku. Z szyderczym uśmiechem przyglądał się dziewczynie, jednak ona go nie zauważyła.
-Cześć – usłyszała nagle drobna jasnowłosa brunetka, którą ktoś chwycił za ramię i przytrzymał. – Jesteś Alison, prawda?
Zszokowana siedemnastolatka przyglądała się wyższemu od niej nastolatkowi, który swoimi dużymi błękitnymi oczyma przyglądał się jej. Patrząc w jego tęczówki pierwszą rzeczą o jakiej pomyślała było niebo. Twarz miał jasną, pociągłą, a zarumienione policzki były lekko opadnięte. Grzywkę swoich blond włosów miał postawioną, a złośliwy i pewny siebie uśmieszek nie schodził mu z twarzy.
-Tak, a ty? – zapytała lekko zszokowana tym, że nieznajomy zna jej imię. Spojrzała też na jego szczupłą rękę, w której ściskał jej ramię. Chciała mu w ten sposób dać do zrozumienia, żeby ją puścił.
-Jestem Niall Horan – odparł od niechcenia zabierając rękę. – Wydaje mi się, że powinnaś trochę zmienić swoje towarzystwo – dodał, a Alison ze zdziwieniem spojrzała na niego, skrupulatnie przyglądając się jego idealnym rysom twarzy. Miała nadzieję, że na długo je zapamięta, gdyż wydawały jej się niezwykłe.
-Słucham? – spytała zdziwiona. Blondyn nachylił się, w delikatny i ledwo wyczuwalny sposób muskając swoimi ustami ucho siedemnastolatki.
-Ten chłopak z którym stałaś dziś rano obok samochodu – przerwał na chwilę, a Alison poczuła na swoim uchu jego ciepły oddech co spowodowało, że przeszedł po jej ciele nieprzyjemny dreszcz – to nie twoja liga, słonko.
Niall w powolny sposób odsunął się od Ali, która swoimi błękitnymi tęczówkami ze zdziwieniem przyglądała się Horanowi.
-Dlaczego tak na mnie patrzysz? – spytał z miłym uśmiechem, zgarniając z jej policzka kosmyk włosów.
Dziewczyna bała się mu powiedzieć prawdy, jednak wiedziała, że inaczej ta dziwna sytuacja mogłaby przeobrazić się w coś gorszego.
-Pojawiasz się z nikąd i mówisz mi kto jest moją ligą, a kto nie. Po za tym nie znasz mnie, ani Alexa więc nie powinieneś wypowiadać się na jego temat. – Po jej tonie głosu rozpoznać można było zdenerwowanie.
-Skąd wiesz, że cię nie znam? – zapytał ze spokojem Niall. Alison niepokoiła ta sytuacja, wydawała jej się dziwna i niepoważna.
-Jesteś dziwny – odpowiedziała, z niedowierzeniem kręcąc głową.
-Ale tobie się to podoba.
Niall w seksowny sposób uniósł brwi do góry przy tym szeroko się uśmiechając. Mimo, że Alison wydawało się iż jest on osobą tajemniczą lecz pewną siebie, to nie potrafiła zaprzeczyć jego słowom. Chciałaby go lepiej poznać.
-Musze już iść – odparła z lekkim uśmiechem, ruszając w kierunku gabinetu.
Blondyn z szerokim uśmiechem przyglądał się drobnej brunetce, która w szybkim tempie szła korytarzem mijając grupy uczniów, którzy zawzięcie o czymś rozmawiali.
-Do zobaczenia później, Alison Cooper – powiedział bardzo cicho, odchodząc w drugim kierunku.

***

Kilku hektarowe boisko za szkolnym budynkiem o tej porze było przepięknie nasłonecznione, jednak kalifornijscy uczniowie byli do tego przyzwyczajeni i nawet nie zwracali na to uwagi. Ważniejsze było dla nich przetrwanie lekcji sportu z panem Hendersonem, który był także trenerem piłki nożnej.
Dwoma ostatnimi lekcjami w to poniedziałkowe popołudnie było wychowanie fizyczne, na którym Alison
oraz Amanda miały treningi do drużyny cheerleaderek. Ostatnie kilka minut przed zakończeniem zajęć Collins przyglądała się dziewczynom, które powtarzały wymyślone przez nią kroki. Stojąca obok Alison cały czas wyklaskiwała ten sam rytm przy tym ciągle krzycząc:
-Raz, dwa, trzy i cztery!
Amy poprawiała dziewczyny, co chwilę mówiąc im co powinny zmienić lub pokazując im jeszcze raz
odpowiednie ruchy. Jednak w pewnym momencie jej skupienie zostało rozproszone, bo w brzuchu poczuła ucisk i przyjemne motylki. Zawsze, gdy to uczucie się pojawiało wiedziała, że gdzieś jest tajemniczy chłopak, którego po raz pierwszy zauważyła w klubie „Dark”. Zawsze potrafiła wyczuć na sobie czyjś wzrok i tym razem też tak było, gdyż jej mięśnie lekko się spięły. Odwróciła się w stronę trybun i nie zdziwiła się, gdy ujrzała na nich siedzącego nastolatka, który gładząc swój podbródek z cwanym uśmiechem się jej przyglądał. Obok niego siedział blondyn, którego najprawdopodobniej widziała także w niedzielny poranek kiedy to wracała z zakupów. Ten tajemniczy chłopak z lekko przymrużonymi oczyma przyglądał się Amandzie i w pewnym momencie lekko do niej pomachał.
Jej serce przyśpieszyło. Nie chciała odwrócić od niego wzroku, gdyż bała się, że znowu mógłby zniknąć, tak jak za każdym razem.
-Wszystko w porządku, Amy? – spytała się jej przyjaciółka, kładąc swoją szczupłą dłoń, na jej ramię.
-To ten chłopak – odparła z trudem, cały czas patrząc w kierunku chłopaka z kasztanowymi lokami, który szeptał coś na ucho blondynowi. – To jego widziałam wtedy w klubie i dzisiaj rano.
Alison powiodła wzrokiem za swoją przyjaciółką i zauważyła ciemnego bruneta oraz blondyna, którego poznała z rana.
-To Niall – rzekła w momencie gdy on uśmiechnął się do niej, a następnie puścił oczko. Zachowywał się tak jakby w ogóle nie słuchał siedzącego obok chłopaka, który coś do niego mówił.
Onieśmielona Ali, spuściła wzrok z Horana i spojrzała na Amy, która ze zmarszczonymi brwiami zerkała w stronę brunetki.
-Skąd go znasz? – zapytała zaniepokojona.
-Poznałam go dzisiaj na jednej z przerw – powiedziała, wciąż nie patrząc w stronę Nialla. – Jeśli chcesz, to możemy poznać tego bruneta.
Collins nie zdążyła zaprzeczyć, gdyż jej najlepsza przyjaciółka chwyciła ją za rękę i pociągnęła w stronę schodków, którymi mogły dotrzeć do miejsc siedzących, na których znajdował się brązowowłosy oraz blondyn.
Podświadomość Amandy nadal mówiła jej, że skądś kojarzy tego bruneta, jednak mimo wielu starań nie potrafiła sobie skojarzyć go z jakąkolwiek sytuacją.
-Cześć dziewczyny – przywitał się Niall, u którego cwany uśmiech nie schodził z twarzy. Jego kolega ze skupieniem przyglądał się Amy, która stwierdziła, że jego niebiesko-zielone tęczówki są jeszcze intensywniejsze z bliska. Gdy zauważył, że brunetka mu się przygląda szeroko uśmiechnął się, w ten sposób uwydatniając swoje dwa słodkie dołeczki.
-Jestem Amy, a to moja przyjaciółka Alison – rzekła, zwracając się głównie do tajemniczego chłopaka, którego pierwszy raz widziała w klubie.
-Harry Styles – odpowiedział. – To Niall.
Kiedy uścisnął dłoń ciemnowłosej siedemnastolatki, jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Jego duża i szczupła dłoń idealnie pasowała do Amandy, poczuła się tak jakby były dla siebie stworzone.
-Nie widziałam was wcześniej w California High School. – Amanda pośpiesznie zabrała swoją dłoń, z uścisku i spojrzała na Alison, chcąc też uniknąć wzroku ciągle przyglądającego się jej Harry’ego.
-Niedawno przeprowadziliśmy się z Nowego Jorku – odpowiedział brązowowłosy lekko zachrypniętym głosem.
Amy nie zwracała uwagi na ich rozmowę, gdyż cały czas przyglądała się Harry’emu. „Jeśli mieszkali w Nowym Jorku, to skąd go kojarzę?”, pomyślała.
-O czym myślisz, Amando? – spytał z szerokim uśmiechem. Dziewczyna chciała się go spytać czy już się gdzieś nie widzieli, niestety nie zdążyła, gdyż w ich rozmowę wtrącił się wysoki, czarnowłosy nastolatek, który pojawił się nie wiadomo skąd.
-O, tu jesteście – rzekł uradowany, ze zdziwieniem spoglądając na Stylesa oraz Horana. – A oni to kto? – spytał zszokowany, przyglądając się im od góry do dołu.
-Jestem Niall, a to Harry – odpowiedział Horan.
-Alex Stonem. – Wyciągnął w ich kierunku dłonie, jednak oni z żalem w oczach spojrzeli na jego rękę i po ich zachowaniu zauważyć można było, że z trudem powstrzymują wybuchnięcie śmiechem.
Amandzie zrobiło się szkoda Alexa, gdyż zauważyła, że niekulturalne zachowanie chłopaków spowodowało, że poczuł się niezręcznie. Między grupą nastolatków zapanowała niezręczna cisza, aż w końcu Stonem zwrócił się w kierunku swoich przyjaciółek:
-Mam na was poczekać w samochodzie czy wrócicie same?
-Już idziemy do szatni. Poczekaj na nas w samochodzie – odpowiedziała Alison, która także widziała, że siedemnastolatek czuje się niezręcznie przy ich nowych znajomych.
-Chyba, że chcesz tu poczekać z nami – stwierdził złośliwie Harry, poklepując wolne miejsce obok niego. – Nigdzie się nie wybieramy.
-Odpuszczę sobie taką przyjemność – stwierdził sarkastycznie przy tym przewracając oczyma. – Idę do samochodu – dodał, ruszając w kierunku schodów, którymi następnie zszedł w dół.
Gdy tylko chłopak zniknął z ich pola widzenia obaj chłopacy wybuchli głośnym śmiechem, co niezbyt
spodobało się dziewczynom.
-Dlaczego się z nim przyjaźnicie? – spytał Niall, który dzisiejszego poranka mówił Alison, że Alex to nie jej liga. – Jesteście dużo lepsze od niego.
-Skąd możesz wiedzieć jaki on jest? – zapytała niezadowolonym głosem Amanda. Nie lubiła gdy ktoś drwił z jej przyjaciela, którego uważała za najlepszego człowieka na świecie. – Nawet go nie znasz – dodała.
-Ale widać jak się zachowuje – odrzekł znudzonym głosem Harry, który nie spuszczał wzroku z Amy.
-Chyba musimy już iść, Alison. – Collins pchnęła swoją najlepszą przyjaciółkę w stronę schodów nie żegnając się z chłopakami. Nie miała na to najmniejszej ochoty, gdyż Harry wydawał jej się zakochanym w sobie dupkiem.
Kiedy wraz z Ali szły w kierunku szatni zerknęła przez ramię na trybuny. Chłopacy nadal tam siedzieli i z zaciekawieniem patrzyli na dziewczyny przy tym o czymś ze sobą rozmawiając.
-Wydają się być fajni – odparła Alison, która także zerknęła na nowo poznanych chłopaków.
-A ja sądzę, że są po prostu zbyt pewni siebie.

***

-Ile można siedzieć w łazience? Nigdy nie zrozumiem dziewczyn – powiedział uszczęśliwiony Alex, który prawie pół godziny spędził w samochodzie czekając na swoje przyjaciółki.
-W porównaniu z tobą, my kąpiemy się po zajęciach – odpowiedziała złośliwie Amanda, siadając obok czarnowłosego siedemnastolatka.
-W porównaniu z wami, ja nic nie robię na zajęciach – odparł przekręcając kluczyk i ruszając w stronę ich domów.
Wszyscy troje byli zbyt zmęczeni, by dyskutować ze sobą na jakikolwiek temat. Każdy myślał zupełnie o czym innym.
Amanda opierając głowę o szybę przyglądała się mijanym drzewom i samochodom. Chciała znaleźć się teraz w domu i móc wraz z tatą zrobić obiad. Niestety go teraz nie było, a ona musiała zadowolić się zwykłą pizzą lub makaronem. Z rozmyśleń wyrwała ją wibracja jej telefonu i zdziwiła się, gdy zauważyła nieznanego nadawcę.
„Uważaj na siebie. H x”, nie musiała zastanawiać się od kogo jest ta wiadomość, ale martwiło ją jedynie
skąd on miał jej numer telefonu. Zszokowana przez kilka sekund, które wydawały się jej wiecznością patrzyła się w ekran szukając jakiegoś racjonalnego wyjaśnienia otrzymanej wiadomości.
-Niall i ten drugi… - zaczął Alex.
-Harry – wtrąciła się Alison, która w jednym uchu miała słuchawkę.
-Tak, właśnie on. Wydają się być dziwni. Tacy zadufani w sobie – tłumaczył czarnowłosy, stukając palcami o kierownicę.
-Są dziwni – powtórzyła za nim Amanda, chowając do spodni telefon. Od tego momentu była pewna, że jej życie zacznie stopniowo się zmieniać. Nie była jednak pewna czy na dobre.

I mamy drugi rozdział. Musiałyśmy trochę go zmienić, gdyż byłby za długi, ale mam nadzieję, że i tak przypadł wam do gustu. Uważam, że to jest jakaś beznadziejna paplanina moich niepoukładanych myśli.

W zakładce "BOHATEROWIE" pojawiła się Donna oraz Kim, które chodź trochę przybliżam wam ich wygląd oraz charakter. 

Nie lubię tego robić, ale byłoby miło gdybyście zostawili długie komentarze, gdyż to daje nam motywacje do dalszego pisania.

Jeśli chcecie nadal być informowani to wpisujcie swoje blogi, tt, gg itp. w komentarzach ALE W ZAKŁADCE "INFORMOWANIE".

Można zadawać pytania w komentarzach każdym bohaterom :)

I jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym życiu to zapraszamy na aski:

Alison: http://ask.fm/justwilliams

Amanda: http://ask.fm/ffranks

Nie udzielamy na nich odpowiedzi na pytania dotyczące życia bohaterów itp. Do takich pytań macie komentarze :)

Pozdrawiamy i dziękujemy za cierpliwość Alison & Amanda ♥