4 rozdział

NAPAD

w tle

Mała dziewczynka z burzą czarnych i długich loków, biegała boso po zielonej trawie. Amanda uwielbiała Mię – sześcioletnią siostrę Alexa. Często zastanawiała się nad tym jak bardzo są do siebie podobni. Mieli ten sam kolor włosów, oczu, a nawet cery. Oboje rozpoznawani byli przez loki, szeroki uśmiech oraz charakterystyczną linię brwi. Collins była pewna także tego, że mała Mia – tak samo jak jej starszy brat – będzie lubiła żartować i wygłupiać się ze swoimi przyjaciółmi. Jedyną rzeczą, która ich odróżniała było zamiłowanie do sportów. Alex nigdy nie lubił się przemęczać fizycznie, między innymi dlatego tak szybko wyrobił sobie prawo jazdy. Wolał wszędzie jeździć niż chodzić na piechotę.
-Pamiętasz jak my biegaliśmy za motylami? – spytał siedemnastolatek, który patrzył na Alison oraz swoją siostrę. Leżąca na leżaku Amy niechętnie otworzyła oczy spoglądając na przyjaciółkę i Mię. Sześciolatka podskakując starała się złapać kolorowego owada, a Murray pomagała jej w tym. „Zawsze będzie dzieckiem”, pomyślała brunetka ponownie kładąc głowę i zamykając oczy. Uwielbiała słońce i nie potrafiła wyobrazić sobie, że miałaby przeprowadzić się do miejsca, gdzie opady deszczu mogą występować trzysta sześćdziesiąt dni w roku.
-Biegałeś tylko z Alison, przy tym krzycząc, że to małe wróżki – odpowiedziała zasłaniając rękoma oczy i spoglądając na siedzącego obok chłopaka, który z szerokim uśmiechem przyglądał się jej.
-Pamiętam! – krzyknął, najprawdopodobniej przypominając sobie jak w dzieciństwie wyglądała ta zabawa. – Zawsze nam przerywałaś mówiąc, że wróżki na pewno nie istnieją.
Amanda nic nie odpowiedziała, tylko spojrzała na swoją przyjaciółkę, która tym razem po podwórku goniła głośno śmiejącą się Mię. Wyglądały uroczo, jak kochające się siostry. Alison zawsze chciała mieć rodzeństwo, jednak jej mama od śmierci ojca z nikim się nie związała, w ten sposób uniemożliwiając poczęcie nowego członka rodziny.
„Muszę jej teraz o tym powiedzieć. Nie mogę być tchórzem”. Amy od razu otworzyła oczy i spojrzała na
Alexa, którego głos rozpoznała w swojej głowie. Siedemnastolatek z zamyśleniem wpatrywał się w przestrzeń nie zwracając uwagi na otoczenie. Dziewczyna nie po raz pierwszy w swojej głowie usłyszała czyjś głos, jednak zawsze zastanawiała się nad tym czy ktoś naprawdę to wypowiedział. Możliwe było także, że jej wyobraźnia płatała jej figle.
Z rozmyśleń wyrwał ją Alex, który z troską w oczach przyglądał się jej.
-Wszystko w porządku? – spytał miłym głosem, kładąc na ramię przyjaciółki swoją dużą dłoń.
-Tak. Zamyśliłam się. – Dziewczyna szeroko uśmiechnęła się do mulata, jednak ten swoimi szaro-zielonymi tęczówkami wciąż uważnie przyglądał się jej rysom twarzy. Wyglądał tak jakby chciał zapamiętać najdrobniejsze szczegóły. Amy bez większych problemów mogła opisać jak on wygląda, gdyż znała go przecież od najmłodszych lat.
Źrenice Collins rozszerzyły się w momencie, gdy chłopak splótł swoją dłoń z jej. Po jego zachowaniu wiedziała, że czymś się denerwuje. Zaczynała się o niego martwić.
-Alex? – zapytała lekko zszokowana.
-Bo ja... – zaczął niepewnie – chciałbym z tobą o czymś porozmawiać. – Serce Amandy przyśpieszyło, ponieważ sposób w jaki zachowywał się jej najlepszy przyjaciel powodował u niej nieprzyjemne dreszcze.
-Spokojnie, Alex – uspokoiła go, obejmując dwiema dłońmi jego rękę. – Wszystko będzie w porządku.
-Dawno już chciałem ci o tym powiedzieć, ale się bałem. Bałem się jak zareagujesz.
-To coś poważnego? Jesteś nieuleczalnie chory? Jeśli mogę ci… - skończyła w połowie, gdyż czarnowłosy nastolatek prychnął pod nosem.
-Nie. To nic poważnego. Chyba – dodał z lekką wątpliwością. Amandzie kamień spadł z serca, gdyż naprawdę pomyślała o tym, że jej przyjaciel może cierpieć na poważną chorobę. Ciężko zniosłaby tą informację, jednak ze wszystkich sił starałaby się, by jej przyjaciel żył normalnie, tak jak by nic się z nim nie działo.
Stonem chciał coś powiedzieć, jednak przerwał mu telefon jego przyjaciółki, który zaczął dzwonić. Brunetka spojrzała na ekran i jej serce zaczęło szybciej bić gdy zauważyła, że dzwoni do niej jej przyszywany wujek Jonathan.
-Przepraszam, muszę odebrać. Z Ali nie mogłyśmy do żadnego z nich się dodzwonić, a nie rozmawiałyśmy z nimi od wyjazdu.
Alex oczywiście zrozumiał jak dla Amandy ważna jest ta rozmowa, więc skinieniem głowy pozwolił jej odebrać, niechlujnie rozkładając się na leżaku.
-Halo? – spytała z ulgą w głosie. Dziwne przeczucie, że coś złego mogło wydarzyć się na ich wyjeździe służbowym powróciło, a adrenalina wzrosła w momencie, kiedy usłyszała zdenerwowany głos Jonathana:
-Amy, skup się. Musisz mnie wysłuchać. – Mówił pośpiesznie, jakby właśnie przebiegł jeden z najdłuższych maratonów.
-Coś się stało? – zapytała przerażona, jedną ręką zgarniając za ucho kosmyk włosów.
-Jesteście z Alison w niebezpieczeństwie. Okłamywaliśmy was. Wszystko co wiecie, to jedno wielkie kłamstwo. Nie jest tak jak wam się wydaje. – Amanda ze zdumieniem przyglądała się Alexowi, który marszcząc brwi patrzył na nią.
-Jak to? – dopytywała.
-Musicie na siebie uważać i nie mieszajcie w to Alexa. Mu też może grozić niebezpieczeństwo. Musicie pilnować się nawzajem. Staraliśmy się was chronić, ale się nie udało. – Collins poczuła, że do oczu zaczynają napływać jej łzy. Zaczynała się bać, jednak nie chcąc okazać słabości odwróciła wzrok i wierzchem dłoni otarła oczy.
-Co masz na myśli? – Starała się by jej głos nie brzmiał jak u zapłakanego dziecka, niestety przyszło jej to z trudem.
-Macie siłę o której nie wiecie. Jesteście…
Nie dowiedziała się kim są. Usłyszała jedynie krzyk, a następnie trzask.
-Jonathan? Jonathan?! – dopytywała lekko unosząc ton swojego głosu. Niestety po drugiej stronie nikt się nie odezwał. Próbowała zadzwonić jeszcze raz, ale odzywała się poczta głosowa.
Przerażona Amanda spojrzała na osoby znajdujące się w ogrodzie rodziny Stonem. Jej najlepsza przyjaciółka, która przed chwilą bawiła się z Mią, ze zdziwieniem spoglądała na brunetkę. Alex także nie rozumiał zachowania swojej przyjaciółki.
Nim cokolwiek zdążyła powiedzieć na tarasie pojawiła się Isabelle – mama rodzeństwa.
-Cześć dzieciaki! – krzyknęła w kierunku młodzieży. – Mia chodź! Musimy jechać na zakupy.
Dziewczynka z niechęcią spojrzała w stronę swojej mamy, a następnie ze smutną minką i skrzyżowanymi rękoma, ruszyła w jej stronę mówiąc:
-No dobra. Ale kupisz mi moje ulubione żelki.
Kobieta głośno zaśmiała się, po czym przytuliła do siebie małą, ciemnowłosą dziewczynkę. Isabelle Stonem była podobna do swoich dzieci. To właśnie po niej odziedziczyły ciemne włosy, śniadą cerę i kolor oczu. Swojego ojca przypominają pod względem burzy loków.
Gdy Isabelle wraz z Mią zniknęły za drzwiami, Alison w szybkim tempie podeszła do przyjaciół, i tak samo jak Alex przyglądała się Amandzie.
-Co się stało? – spytał siedemnastolatek, który był świadkiem rozmowy.
-Jonathan… On mówił, że nas oszukiwali, że wraz z Ali jestem w niebezpieczeństwie, że coś nam grozi. Starali się nas bronić, ale im nie wyszło. – Amy z trudem mogła ułożyć logiczne i spójne zdania, gdyż wszystkie informacje mieszały się w jej głowie. Czuła się tak jakby była w jakimś głupim filmie akcji. Miała nadzieję, że to tylko jakiś żart.
-Mówił coś jeszcze? – dopytywała brunetka, która usiadła na leżaku znajdującym się przy Collins.
-Powiedział, że mamy moce, których nie znamy, a na końcu sygnał się urwał. Jakby coś się stało – odparła, próbując wszystko sobie poukładać. Postanowiła nie wspominać o momencie rozmowy, gdy Jonathan powiedział, by obie nie mieszały w to Alexa. Jego najlepsze przyjaciółki zawsze były z nim szczere i Amy nie wyobraziła sobie, że teraz miałaby mieć przed nim jakieś sekrety.
Cała trójka długo milczała. Każdy z nich zastanawiał się co Jonathan miał na myśli i co się wydarzyło, że przerwał rozmowę w połowie zdania. Amandzie przez głowę przeszła najgorsza myśl, jednak szybko odgoniła ją od siebie. „Nic mu się nie stało”, powtarzała sobie, próbując się jakoś uspokoić.
-Może byli jakimiś dilerami – odparł cicho Alex.
-Moja mama? Sądzisz, że byłaby w stanie sprzedawać komuś narkotyki? – spytała podirytowana Alison. Po jej zachowaniu zauważyć można było, że się boi oraz martwi, jednak starała się zachować spokój, co przychodziło jej z trudem.
Mulat nic nie odpowiedział, tylko potwierdzająco kiwnął głową. Po chwili ciszy Stonem odezwał się ponownie, jednak tym razem w jego głosie można wyczuć sarkazm.
-Może są świadkami koronnymi.
-To nawet nie jest śmieszne – prychnęła Amanda. – Możemy tu siedzieć resztę dnia i zastanawiać się o co dokładniej chodziło Jonathanowi, albo dowiedzieć się czegoś konkretnego.
-Co masz na myśli? – zapytała Murray. Jej głos był niepewny, jednak w jakimś stopniu rozumiała co ma na myśli jej przyjaciółka.
-Jeśli nasi rodzice mieli jakieś sekrety, to na pewno coś jest w naszych domach. Powinniśmy to sprawdzić.

***

Przeszukiwanie domów zajęło trójce przyjaciół około godziny. Oprócz przeróżnych umów na sprzęty elektroniczne niestety nie znaleźli nic ciekawego. Nawet własnych aktów urodzenia czy innych dokumentów związanych z ich życiem.
Siedząc na schodach prowadzących na ganek domu Alison, przyjaciele zastanawiali się co mogą dalej zrobić w tej niewyjaśnionej sytuacji. Amanda opierając głowę na ramieniu Alexa przyglądała się ulicy, po której co jakiś czas jechał samochód.
-Możemy pójść do domu Jonathana. Jeśli u was nic nie ma, to może u niego postanowili schować dragi, broń lub coś takiego. – Alex spojrzał na siedemnastolatki, próbując przekonać je do tego, że to naprawdę bardzo dobry pomysł.
-To nie pora na żarty, Alex! – odparła zniecierpliwiona ciągłymi żartami ciemnowłosego, Murray.
-Ale on ma rację, Alison. – W obronie chłopaka stanęła Amy. – Możemy pójść do domu Jonathana. Nie mamy nic do stracenia.
-Byłyście kiedyś u niego? Wiecie gdzie to? – zaczął dopytywać Alex.
Okazało się, że najlepsze przyjaciółki nigdy nie były u swojego przyszywanego wujka w domu. Na całe szczęście Murray usłyszała kiedyś rozmowę Jonathana z jej mamą i zapisała w telefonie adres, pod którym podobno mieszkał. Nie była jednak tego stu procentowo pewna, gdyż słyszała tylko fragment ich wymiany zdań. Postanowiła nie dzielić się z przyjaciółmi tą informacją, gdyż wiedziała, że któreś zapewne chciałoby zrezygnować, a ona chciała dowiedzieć się o co dokładnie chodziło Jonathanowi.
Ich wujek mieszka niedaleko, więc postanowili pójść na piechotę, jednak przed wyruszeniem nastolatki wróciły do swoich domów, z których zabrały swoje torebki z najpotrzebniejszymi rzeczami.
Idąc w kierunku domu Jonathana najlepsi przyjaciele w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Każdy z nich był pochłonięty swoimi myślami. Collins myślała o tym jak przed wyjazdem swojego taty czuła, że wydarzy się coś złego. Była tego pewna i mimo próśb, Luke wraz z Jullie i Jonathanem wyjechał w sprawach służbowych. Teraz jednak nie była pewna, czy to na pewno było związane z ich pracą. „Staraliśmy się was chronić”, pomyślała Amy przypominając sobie słowa wujka. Chronić przed czym, przed kim? Miała wiele pytań, z resztą tak samo jak jej najlepsza przyjaciółka i przyjaciel, któremu przez nie mogło grozić niebezpieczeństwo.
Rozmyślenia Amandy przerwał znajomy uścisk w brzuchu. Długo się nie zastanawiała, gdyż wiedziała, że chłopak z burzą kasztanowych loków znajduje się w pobliżu. Nie przestraszyła się nawet, gdy zauważyła, że Harry wraz z blondynem znajdują się tuż za ich plecami.
-Witaj śliczna – przywitał się miło Styles, przy tym szeroko się uśmiechając. Jak zwykle brunetka swoją
uwagę skupiła na jego szafirowych oczach i dwóch, słodkich dołeczkach.
Alex wraz z Alison nie zauważyli, że Amy przystanęła i zdziwili się, gdy zauważyli, że nie ma jej przy nich. Gdy Stonem w końcu spostrzegł, że jego najlepsza przyjaciółka stoi z nielubianymi przez niego chłopakami, głośno westchnął i szepnął:
-To znowu oni.
Ali współczującym wzrokiem spojrzała na swojego przyjaciela. Niall wraz z Harry’m nie przepadali za nim, i z wzajemnością. Mimo, że widzieli się tylko wczorajszego popołudnia Alex zapamiętał ich jako zakochanych w sobie dupków.
-Amy? – spytał, podchodząc do niej wraz z Alison, która starała się nie zwracać uwagi na Horana. Harry całkowicie pewny siebie uśmiechał się złośliwie, zwracając w kierunku Alexa:
-Co ty tu robisz? – Dziewiętnastolatek nie starał się nawet ukryć swojego poirytowania jego osobą.
-Oto samo mógłbym zapytać ciebie – odparł Stonem, nie pozwalając sobą pomiatać. Bez większego problemu można było zauważyć, że głównie to Harry nie przepadał za Alexem i oczywiście z wzajemnością. Amandę ten fakt cieszył, ponieważ ona także nie była zbyt pozytywnie nastawiona do Stylesa.
-Widocznie jesteśmy sobie przeznaczeni – wtrącił się Niall spoglądając na swojego przyjaciela, który prychnął pod nosem.
Uwagę Collins zwróciła szeroka blizna, która ciągnęła się od lewego obojczyka w dół klatki piersiowej Harry'ego. Brunetka zaczęła zastanawiać się nad tym jak długie jest jego znamię, gdyż dalszą część zasłaniał czarny, obcisły podkoszulek, na który narzuconą miał tylko czarną, skórzaną kurtkę.
-Przeznaczeni? Przeznaczeni sobie byli Edward z Bellą, ale nie wy. Śledzenie kogoś jest karalne. – Siedemnastolatki z trudem mogły powstrzymać śmiech. Chłopakom jednak nie było do śmiechu, gdyż ze zmarszczonymi brwiami przyglądali się swoim rozmówcom.
-Skąd masz pewność, że je śledziliśmy? – zapytał Harry, bacznie przyglądając się Alexowi.
-Jakoś ciężko jest mi uwierzyć w to, że wzięliście się tu przypadkiem.
Alex wraz z brązowowłosym dziewiętnastolatkiem, zachowywali się tak jakby mieli skoczyć na siebie z pięściami. Amy wiedziała jednak, że jej przyjaciel z trudem uszedłby z życiem, gdyż wczorajszego dnia widziała jak Styles bez problemu pokonuje starszych od siebie mężczyzn.
-Musimy iść, Alex – zwróciła się w jego kierunku, obejmując jedną ręką jego ramię. – Mamy sprawy do załatwienia.
Niall i Harry spojrzeli na siebie, a następnie na nastolatki, które chciały ruszyć w kierunku domu ich wujka.
-Coś się stało? – zapytał Harry, chwytając ramię Amy w ten sposób ich zatrzymując. Jego oczy, które z troską się jej przyglądały, spowodowały, że dziewczyna nie potrafiła go zignorować.
-Musimy coś sprawdzić w domu naszego wujka Jonathana.
-A gdzie to jest? – zaczął dopytywać się Niall, który w dziwny sposób zareagował na imię znajomego rodziców siedemnastolatek.
Alex chciał, by dziewczyny nie podawały im adresu, jednak one to zrobiły. Czuły, że w jakiś sposób oni oboje będą w stanie im pomóc. Obaj chłopacy zdziwili się na usłyszany adres, lecz mimo lekkiego zwątpienia postanowili pójść z nimi.

***

Szli krótko, jednak dla Amandy ta droga była czymś najgorszym. Mimo, że znajdowała się obok swoich najbliższych przyjaciół, to i tak czuła na sobie wzrok Harry’ego, który kilka kroków dalej podążał za nią wraz z Niallem. Dwaj chłopacy o czymś zawzięcie dyskutowali, jednak Amy mimo wielu starań nie potrafiła ich zrozumieć.
-Dlaczego oni muszą iść z nami? – spytał Alex, przez ramię spoglądając na nielubiane przez niego osoby.
-Mogą nam pomóc – odparła cicho Amanda, która sama jakoś nie mogła uwierzyć w to co mówi.
-Pomóc? – spytał zdziwiony. – Ty ich przecież nawet nie znasz.
Collins nie wiedziała co ma powiedzieć, jednak ulżyło jej w momencie, gdy do rozmowy wtrąciła się Alison:
-Zaufaj nam Alex. Oni mogą coś wiedzieć.
-Ja wam mogę pomóc, a nie oni.
Szli ulicą, na której znajdowało się wiele sklepów, barów, a także klubów. Amy rzadko bywała w tej okolicy, głównie przejeżdżała przez nią samochodem. „Nieciekawa dzielnica”, pomyślała w momencie, gdy przechodzili obok grupy młodych dzieciaków, którzy z alkoholem w ręce palili marihuanę.
-Dziwne, że Jonathan tu mieszka – powiedziała Ali, rozglądając się po mieście. – Nie brakowało mu pieniędzy, mógł zamieszkać gdzie tylko chciał.
-Może potrzebne było mu towarzystwo – powiedział sarkastycznie Alex wskazując na jasnofioletowy neon z napisem "Cherrybomb". Przy nim znajdowała się skąpo ubrana kobieta. Wszyscy domyślili się, że jest to klub ze striptizem.
-Jesteśmy na miejscu – poinformował Harry, zatrzymując się przed drzwiami prowadzącymi do wejścia lokalu.
-Słucham? – zapytała z drwiną Amanda. – Żartujesz sobie ze mnie?
-Nie – odrzekł ze spokojem patrząc w oczy Amy. – Tutaj masz tabliczkę z numerem.
Cała trójka spojrzała w kierunku, który wskazał Styles i zdziwili się, gdy zauważyli odpowiedni adres. Amanda zwróciła się w kierunku Alison, czy aby na pewno dobrze zapamiętała numer domu Jonathana, jednak ona była tego pewna. Jej mama i wujek na pewno wspominali o tym właśnie adresie.
-Nic nam nie zaszkodzi wejść i spytać. Może ten wasz wujek wynajmował mieszkanie na górze. – Niall nie czekał na reakcję swoich znajomych tylko wszedł do środka. Reszta ruszyła w jego ślady.
Pomieszczenie było utrzymane w ciemnych barwach, oświetlone licznymi kolorkowymi światełkami. Mała scena, a na niej kilka rur i miejsce dla DJ’a. W rogu pubu znajdowały się schody ozdobione puchatym, różowym dywanikiem. Naprzeciwko wejścia stał długi bar, a za nim kobiety, które zdaniem Amy nie należały do najpiękniejszych. Mężczyznom mogły się jednak one podobać, gdyż ubrane były w różnokolorowe gorsety, eksponujące ich piersi – nie raz poprawiane przez chirurga plastycznego. Dolną partię ciała zasłaniały jedynie skąpe majteczki. Collins chciała jak najszybciej opuścić to miejsce. „Jonathan na pewno nie mieszkał w tej okolicy” pomyślała przyglądając się pomieszczeniu.
-Przepraszam, ale klub otwieramy… - Mężczyzna siedzący na stołku odwrócił się w kierunku osób, które weszły do lokalu i zawahał się, gdy zauważył gości. Amanda zawsze wyobrażała sobie takie osoby, jako wysokich i ogolonych na łyso mężczyzn, których każdy się bał. Ten jednak był troszeczkę wyższy od niej samej, a swoje długie, blond włosy, które na końcu pofarbowane były na kolor różowy w dziwny sposób zaczesał do tyłu. Można było także zauważyć sporą ilość żelu do włosów.
-Nie sądzę, byście przyszli popatrzeć na moje dziewczyny – odparł opanowanym i pewnym siebie głosem. –
Zwłaszcza one. – Mężczyzna siedzący przy barze dwoma palcami wskazał na Amandę oraz Alison. Dwie nastolatki z niedowierzeniem patrzyły na mężczyznę, który bacznie im się przyglądał.
-Ma pan rację – odparł miłym i szarmanckim głosem Harry. – Nie przyszliśmy się tu bawić, dziewczyny chciałyby dowiedzieć się paru rzeczy. – Amandzie ciężko było uwierzyć w ton głosu Stylesa. Zwykle brzmiał jak osoba, która ze wszystkiego sobie drwi, a tym razem zachowywał się inaczej, jak nie on.
-Wraz z moją przyjaciółką – zaczęła Collins, jednak mężczyzna bez żadnych skrupułów jej przerwał.
-Mogę z wami porozmawiać, jednak bez nich. – Głową kiwnął w kierunku chłopaków. – Możemy pójść do mojego biura.
-Dobrze, pójdziemy z panem – odpowiedziała Alison, podchodząc do mężczyzny, który wstał ze swojego stołka. Amanda się nie myliła myśląc, że jest trochę wyższy od niej samej, gdyż różniło ich zaledwie kilka centymetrów.
Alex chciał iść z dziewczynami, jednak mężczyzna zatrzymał go mówiąc:
-Ty też zostajesz. – Chłopak głośno westchnął i spojrzał na Harry’ego i Nialla, którzy mieli mu towarzyszyć. Blondyn podszedł do niego i kładąc rękę na jego ramiona powiedział:
-Będziemy się świetnie razem bawić.
-Weź tą rękę, albo ci ją połamię. – Alex szybkim gestem strzepnął rękę Horana i odsunął się od niego. Naprawdę widać było, że ich nie lubi.
Murray i Collins wraz z właścicielem klubu okrążyli bar i przed tym jak chcieli wejść do pomieszczenia Harry nachylił się nad blatem i chwycił mężczyznę za ramię.
-Nic się im nie stanie? – zapytał z troską, spoglądając na dorosłego mężczyznę, a następnie na nastolatki.
-Nie udawaj, że dopiero teraz interesuje cię, co się z nimi stanie.
Szafirowe tęczówki brązowowłosego rozszerzyły się i pociemniały. Amandę ponownie zdziwiła postawa Stylesa, ponieważ sądziła, że nikt ani nic nie jest w stanie go zdziwić.
Właściciel „Cherrybomb” wyrwał swoje ramię z jego uścisku i jak prawdziwy dżentelmen otworzył drzwi nastolatkom. Uwagę Amy przykuło okrągłe okno, które było w drzwiach. „Najwidoczniej chce mieć wszystko zawsze pod kontrolą” pomyślała. Zamykając drzwi mężczyzna zasłonił okienko małą firanką, a gdy zobaczył pytające spojrzenia odparł:
-Nie chcę, by ktoś nam przeszkadzał.
Biuro wyglądało prawie zwyczajnie. Mahoniowe biurko na środku, za nim duży, kręcony fotel i dwa krzesła. Po bokach małe szafki wypełnione różnymi dokumentami, a na jednej ze ścian wisiał mały obraz, który przedstawiał kobietę. Miejsca intymne zasłonięte miała białymi skrzydłami, które wyrastały z jej pleców. Można, by pomyśleć, że tak wyglądało większość biur, jednak w tym pomieszczeniu największą uwagę skupiało się na puchatym, różowym dywaniku.
-Lubię róż – wyjaśnił mężczyzna. – Siądźcie.
Alison usiadła od razu, jednak Amanda postanowiła spojrzeć przez okrągłe okno na swojego przyjaciela i
upewnić się czy nic przypadkiem mu nie jest. Nie zdziwiła się gdy zauważyła, że Alex siedzi na samym końcu baru i w zamyśleniu uderza pacami o blat. Blondyn zajmował miejsce obok jednej ze striptizerek i trzymał rękę na jej udzie, w powolny sposób przesuwając swoją dłoń w górę. Z trudem patrzył w jej oczy, gdyż duże piersi powodowały, że nie potrafił się skupić. Harry opierał się o blat i tak samo jak Niall rozmawiał z jedną z kobiet. Patrzył prosto w oczy barmanki i słodko się do niej uśmiechał, przy tym eksponując swoje słodkie dołeczki, jednak jego wzrok powędrował na chwilę w dół, a po chwili już w górę. Amy szybko zasłoniła firankę i usiadła na jedno wolne miejsce, w myślach cały czas obrażając Harry’ego.
-Nie przedstawiłem się wam. Jestem Lucas Smith, a wy pewnie przyszłyście tutaj by znaleźć Jonathana i dowiedzieć się paru informacji – zaczął mężczyzna, palcami rozczesując końcówki swoich włosów.
-Skąd pan… - zaczęła Alison, lecz Lucas jej przerwał.
-Rozpoznałem was, gdy weszliście do lokalu. Znałem was i waszą rodzinę, gdy jeszcze nie umiałyście mówić.
-Pan wie kim oni byli, prawda? – zaczęła dopytywać Amanda. – Ufali panu i wiedzieli, że prędzej czy później tu przyjdziemy.
Mężczyzna podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do obrazu, który jak się okazało był przykrywką do sejfu. Lucas otworzył go specjalnym kodem i Amanda wraz z Ali zdziwiły się, gdy zauważyły pistolet, kastet oraz coś błyszczącego. Collins zaczynała powoli myśleć, że jej tata wraz z Jullie należeli do jakiegoś gangu. Mężczyzna na blat biurka rzucił dwie teczki, które były podpisane tylko imionami nastolatek.
-Starali się was chronić – zaczął mówić.
-Uważasz, że… - wtrąciła się Amy lecz on znowu jej przerwał. Stawało się to powoli bardzo denerwujące.
-Nie, nie sprzedawali narkotyków ani nic podobnego – odpowiedział z drwiną. – Jonathan i wasi rodzice uważali, że lepiej dla was będzie, jeśli będziecie żyć jak normalne osoby. Ja sądziłem, że to głupie, jednak zdecydowałem się im pomóc. Tylko nielicznym mogli ufać, a wiedziałem, że beze mnie nie dadzą rady. Są rzeczy o których nie macie pojęcia. Większość waszego życia to kłamstwo. Nie jesteście tymi za kogo się uważacie. – Gdy Collins słuchała Lucasa jej serce zaczęło bić mocniej, a swoje ręce zacisnęła w pięści. Czuła ból, gdyż paznokcie wbijały się w jej skórę. Wolała jednak zadawać sobie taki ból, niż rozpłakać się przy nieznanej osobie.
-Więc kim jesteśmy? Dlaczego nie może pan powiedzieć nam wszystkiego od razu? Po co wszystko komplikować? – pytała podirytowanym głosem Amanda.
-Jesteś podobna do ojca. – Swoimi zielonymi i dużymi tęczówkami patrzył jej prosto w oczy. – Zrobisz wszystko dla przyjaciół i rodziny, ale jesteś też zaborcza, odważna i pewna siebie. A ty – zwrócił się w kierunku Alison. – Jesteś jak matka. Wierzysz w miłość i dobro, jesteś delikatna jak płatek śniegu. Słodka, niewinna lecz mimo wszystko waleczna.
-Dziękuję – odpowiedziała Murray, przy tym za ucho zgarniając kosmyk włosów.
-Wiesz, że nie…
Lucas urwał w połowie zdania, gdyż ktoś głośno krzyknął w barze. Następnie słychać było także tłuczone szkło. Pierwszą rzeczą o jakiej pomyślała Amanda był napad, jednak później przypomniało jej się, że w tamtym pomieszczeniu znajduje się Alex. Chciała wstać, jednak Alison ją przytrzymała, po czym powiedziała:
-Nie możesz tam iść. Nie wiemy co się dzieje.
-Tam jest Alex! – krzyknęła próbując się wyrwać, jednak swoją uwagę skupiła na Lucasie, który z sejfu wyją pistolet.
-Przyszli po was.
Amy poczuła uścisk w brzuchu. Ta cała sytuacja zaczęła ją przerastać, Martwiła się nie tyko o swoich
najlepszych przyjaciół, ale także o Nialla i Harry’ego, których siła mogła już nie wystarczyć do pokonania kogoś, kto chciał je zabić. „Jonathan miał rację. Grozi nam niebezpieczeństwo” pomyślała podchodząc do swojej przyjaciółki, która w oczach miała łzy. Alison się bała i z trudem mogła zachować zimną krew.
W momencie kiedy Lucas chciał opuścić swoje biuro drzwi otworzyły się i Amandzie kamień spadł z serca, gdy zauważyła Alexa, którego do pomieszczenia wepchnął Niall.
-Mamy towarzystwo – odparł zdezorientowany Harry, który także pojawił się w pomieszczeniu.
Czarnowłosy chłopak od razu podbiegł do swoich dwóch najlepszych przyjaciółek, które mocno przytulił. On – tak samo jak one – mocno się cieszył, że nic im nie jest.
-Dzięki Bogu – odparł, gdy dwie nastolatki wtulił się w jego ramiona. – Nic wam nie jest. Ci faceci w kominiarkach wbiegli i krzyczeli, że was szukają.
-A tobie? Tobie nic nie jest? – spytała Alison. Amanda z trudem mogła cokolwiek wypowiedzieć, w jej gardle narastała wielka gula.
-Wszystko w porządku – odpowiedział.
-Nie chciałbym wam przeszkadzać – wtrącił się Niall. – Ale jeśli chcecie przeżyć to musimy stąd uciekać.
Wszystko zaczęło się dziać bardzo szybko. Harry chwycił Amandę za rękę, by ta za nim biegła, lecz ona w ostatniej chwili chwyciła teczki z biurka Lucasa. Niestety jedna upadła na podłogę, a gdy Ali chciała ją podnieść i zabrać, blondyn chwycił ją i siłą wyciągnął z lokalu. Alex co chwilę krzyczał do swoich przyjaciółek, sprawdzić czy aby nic im się nie stało. Biegli przez niewielkie korytarze, próbując dostać się na tył lokalu. Amy była przerażona i gdyby nie mocny uchwyt Harry’ego już dawno upadłaby na ziemię.
Kiedy dotarli do dużych i czarnych drzwi, Styles próbował je otworzyć, jednak jak się okazało były zamknięte.
-Kurwa! – krzyknął, po czym kilka razy próbował wywarzyć je ramieniem. Niall, który był ostatni, puścił Alison i podszedł do przyjaciela chcąc mu pomóc. Brunet wciąż uderzał w wyjście ramieniem, a Horan nogą. Alex nie zwracał na nic uwagę tylko w ciemnościach odnalazł dwie drobne ręce, które bardzo mocno się trzęsły. On także się bał, jednak starał się zachować spokój, by nie pogorszyć stanu przyjaciółek.
Amanda w dłoni trzymała teczkę. Cały czas zastanawiała się, która została w biurze Lucasa. Miała jednak pewność, że jeśli kiedyś by tu wrócili, to zapewne nie znaleźliby już zguby.
Drzwi pod siłą nacisku wreszcie otworzyły się i cała piątka w pośpiechu opuściła lokal. Brunetka spojrzała na nazwę trzymanej przez nią teczki i zauważyła na niej swoje imię.
-Co teraz, geniusze? – spytał zdyszanym i drżącym głosem Alex. Harry skupił swój wzrok na furgonetce, stojącej w obślizgłym zaułku, w którym się znajdowali. Znacząco uśmiechnął się do Nialla i rzekł:
-Kradniemy auto.

I oto mamy 4 rozdział :) Byłby o wiele dłuższy, ale postanowiłyśmy podzielić go tak jakby na dwie części, więc pierwszy raz przerywamy w połowie akcji. 

Oczywiście przepraszamy za opóźnienie, gdyż rozdział miał być w weekend, a pojawia się dopiero teraz. Chciałyśmy odreagować po testach więc nie było czasu by siedzieć przed komputerem. 

Następny rozdział pojawi się na pewno jeszcze w majówkę, a my wam życzymy mile spędzonego czasu przez ten długi weekend, żebyście jakoś wytrzymali jeszcze ten czas w szkole.

Najprawdopodobniej przy piątym rozdziale będziemy miały dla was niespodziankę (a nawet kilka), ale nic nie obiecujemy, gdyż nie wiemy jak się wyrobimy :)

Oczywiście zachęcam do wyrażania szczerych opinii na temat rozdziału. Byłoby nam bardzo miło gdybyście pisali coś więcej niż tylko "super", chociaż każdy komentarz daje nam motywację do kontynuowania opowiadania.

Jeśli chcecie być informowani to wpisuje swoje blogi, tt, gg itp. w komentarzach ALE TYLKO W ZAKŁADCE "INFORMOWANIE".

Pod rozdziałem możecie zadawać pytania wszystkim bohaterom :)

A jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy na nasze aski:

Alison: http://ask.fm/justwilliams

Amanda: http://ask.fm/ffranks

Kochamy was i dziękujemy za cierpliwość Alison i Amanda ♥