5 rozdział

TAJEMNICE

w tle

Amandę nie zdziwiło, gdy zauważyła, że blondyn łokciem wybił szybkę w furgonetce, którą zaraz mieli odjechać. Syrena zaczęła wyć, jednak cała piątka nie zwracała na to większej uwagi, gdyż co chwilę któreś zerkało w kierunku drzwi, którymi przed chwilą wybiegli. Bali się, że za chwilę mogliby pojawić się mężczyźni w kominiarkach, którzy najprawdopodobniej chcieli dopaść siedemnastolatki. Gdy usłyszeli kilka strzałów, Amy i jej przyjaciele mechanicznie schylili się, przy tym rękoma zakrywając swoje głowy i krzycząc. Harry wraz ze swoim przyjacielem wydawali się niewzruszeni, jakby dźwięki strzelaniny były dla nich czymś na porządku dziennym.
-Właź! – powiedział uniesionym głosem Horan, na tylne siedzenie wpychając rozkojarzonego i roztrzęsionego Alexa, który co chwilę spoglądał na swoje przyjaciółki. Następnie Niall za rękę chwycił Alison, po której policzkach ciekły łzy i wraz z nią usiadł na tylnych miejscach samochodu.
Harry, który z kamiennym wyrazem twarzy rozglądał się po okolicy silnym i pewnym ruchem otworzył drzwi Amandzie i dłoniom wskazał jej, by usiadła na miejsce, znajdujące się obok niego. Pośpiesznie zrobiła to, gdyż cały czas bała się, że nagle pojawić się mogą tajemniczy mężczyźni. Wiedziała, że mają broń i była pewna, że nawet Styles nie byłby w stanie nikogo obronić. Brązowowłosy chłopak prześlizgnął się na masce samochodu i pośpiesznie wsiadł do samochodu.
Amy odwróciła się w kierunku przyjaciół i zauważyła, że Alison wtulona jest w siedemnastolatka, który w opiekuńczy sposób głaskał ją po ramieniu. Niall przez pewien moment przyglądał się im z zaciekawieniem, jednak gdy zauważył, że Collins na niego patrzy, szybko odwrócił wzrok w stronę okna, udając, że sytuacja w ogóle nie miała miejsca.
-Wszystko dobrze, Ali? – zwróciła się w kierunku przyjaciółki Amanda. Starała się zachować spokój, jednak wychodziło jej to z wielkim trudem. Niebieskooka spojrzała na brunetkę i ocierając policzki, spytała:
-Którą masz teczkę? – Harry, który próbował odpalić samochód bez pomocy kluczyków, tak samo jak Niall zdziwiony spojrzał na nastolatki.
-Moją – odpowiedziała Amy, martwiąc się, że jej przyjaciółka ponownie nie będzie mogła powstrzymać łez.
-Jakie teczki? – zapytał brunet lekko zachrypniętym głosem.
-Tu znajdziemy podobno jakieś ważne informacje o nas – odpowiedziała Alison, uwalniając się z uścisku Alexa. – Możemy wrócić po moją – dodała niepewnie.
-Nie – odparł stanowczo Niall. – Żadne z nas tam nie wraca. Nie wiemy co się tam teraz dzieje.
-Ale… - zaczęła Murray, jednak po niezadowolonej minie Horana zauważyła, że nie warto się z nim kłócić, gdyż nie pozwoliłby jej opuścić auta.
Kiedy w końcu samochód zaczął pracować, Harry z piskiem opon opuścił zaułek. Amanda poczuła, że jej mięśnie, które przez większość czasu były napięte, nagle się rozluźniły. Miała nadzieję, że już nic im nie grozi, jednak myślami ciągle wracała do Jonathana oraz o ich przerwanej rozmowie. Martwiła się o niego i przez pewien moment rozważała, by wyjechać do Nowego Jorku i sprawdzić czy jemu, jej tacie oraz mamie Alison nic się nie stało, lecz po chwili pomyślała, że nie jest nawet pewna czy oni znajdują się w tym mieście. „Większość waszego życia to kłamstwo”, powiedział Lucas, który w tym momencie mógł ledwo żywy leżeć gdzieś w barze. Gdy piątka znajomych pośpiesznie opuszczała bar, on z naładowaną bronią opuścił swoje biuro, chcąc powstrzymać bandytów.
-Nie pierwszy raz kradniesz auto, prawda? – Swoje słowa Amanda skierowała w kierunku Harry’ego,
który ze skupieniem patrzył na ulicę. Jechał bardzo szybko, jednak prowadzenie auta nie sprawiało mu żadnej trudności.
-Nie udawaj, że cię to dziwi – odparł ze złośliwym uśmieszkiem przy tym spoglądając na brunetkę. Dziewczyna od razu spuściła wzrok. Czuła jak motyle w jej brzuchu znowu dają o sobie znak. Nie wiedziała dlaczego tak się czuję, gdy w pobliżu pojawia się Styles, ale miała nadzieję, że z czasem zacznie to mijać. Nie przepadała za nim, jednak coś jej mówiło, że on szybko nie zniknie z jej życia.
-Mógłbym wiedzieć gdzie jedziemy? – wtrącił się nagle Stonem. Amanda usłyszała jak Harry sam do siebie mówi ciche „Nie”, lecz Niall z sarkazmem i irytacją w głosie odpowiedział:
-A tak sobie pojeździmy po okolicy i na koniec pójdziemy na lody. – Alex przewrócił oczyma i głośno westchnął, a Horan dodał. – Jedziemy do nas. Tamci ludzie na pewno zaraz będą chcieli sprawdzić ich domy. Jeśli jeszcze żyją – stwierdził niepewnie.
Serce Amy zaczęło dudnić w jej piersi, a w gardle zaczynało braknąć śliny. Wyobraziła sobie jak obcy ludzie przeszukują każdą szafkę w jej mieszkaniu. Ta myśl spowodowała, że po jej ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
-Sugerujesz, że we własnych domach grozi im niebezpieczeństwo? – dopytywał Alex, ze zmarszczonymi brwiami przyglądając się blondynowi, który wydawał się być obojętny na całą tą sytuację.
-Nie. Sugeruję, że pierwszym miejscem jakie sprawdzą będą ich domy, a gdy zobaczą, że są puste, na dzień dzisiejszy sobie odpuszczą.
Między całą piątką nastała niezręczna cisza. Amy co jakiś czas zerkała w stronę Harry’ego i szybko
spuszczała wzrok, gdy on spoglądał na nią. Jego rysy twarzy powodowały, że Collins nie potrafiła przestać zastanawiać się, gdzie go już widziała. Jego szafirowe oczy, w których często zauważyć można było iskierkę złośliwego błysku powodowały, że Amandzie miękły kolana. Czuła się tak, jakby były zrobione z waty. Harry był przystojny i byłoby to kłamstwo, gdyby temu zaprzeczyła, jednak jego charakter rujnował wszystko. Wyglądem przypominał słodkiego, małego aniołka, lecz jego mowa i gesty sprawiały, że ta myśl szybko znikała. Uważała, że jest on zwykłym dupkiem, który myśli, że każda dziewczyna go pragnie.
Amanda przez ramię spojrzała na Alison i Alexa, którzy tak samo jak ona byli pochłonięci własnymi myślami. Murray przyglądała się swoim dłoniom, które się trzęsły. Amanda żałowała, że nie udało im się wziąć także teczki jej przyjaciółki, jednak gdyby wrócili do środka mogłoby grozić im jeszcze większe niebezpieczeństwo. Nie chciała ryzykować życia swojego, ani przyjaciół tylko dla jakiś bezwartościowych papierów. Czarnowłosy chłopak, który jeszcze niedawno przyglądał się ulicy patrzył teraz na Amandę i ruszając ustami, bezgłośnie spytał:
-Nic ci nie jest?
-Jest dobrze. A z tobą w porządku? – Ona, tak samo jak jej przyjaciel zwracała się w jego kierunku bezgłośnie. Alex kiwnął potwierdzająco głową. W jego szaro-zielonych tęczówkach, Amy widziała troskę, smutek a także przerażenie. Nie dziwiła się mu, gdyż sama także się bardzo bała. Pragnęła zaszyć się gdzieś w kącie i udawać, że nic nie miało miejsca. Wiedziała jednak, że na to jest już za późno i jej życie dopiero teraz zacznie nabierać niesamowitego tempa.
Rozglądając się po okolicy rozpoznała, że znajdują się właśnie w Brentwood, czyli jednej z najbogatszych
dzielnic Los Angeles. Amanda zaczęła zastanawiać się kim z zawodu są rodzice dziewiętnastolatków, gdyż kupno domu w tej części miasta wymagało posiadania wielu pieniędzy.
Gdy dojechali na miejsce zatrzymali się przed dużym białym budynkiem. Dzielnica należała do tych spokojniejszych, a dom, w którym najprawdopodobniej mieszkali chłopacy zapierał dech w piersiach. Z obu stron znajdowały się marmurowe schody prowadzące do głównego wejścia. Dziwne było to, że wszystkie zasłony w szerokich oknach były zaciągnięte, a sam budynek wyglądał, jakby był wystawiony na sprzedaż.
Kiedy samochód się zatrzymał Harry w szybkim tempie go opuścił. W jego ślady poszedł Niall, który podszedł do swojego najlepszego przyjaciela i coś do niego powiedział, przy tym starając się w dyskretny sposób spoglądać na ich towarzyszy. Amy była ciekawa o czym oni rozmawiają, więc także wyszła z samochodu i przystanęła przy drzwiach, które w delikatny sposób zamknęła.
-Pozbądź się auta – zwrócił się Styles do blondyna. – Wezmę ich do domu. – Przy tym kiwnął głową w kierunku Amandy i stojących już obok niej przyjaciół. „No tak, przecież samochód jest kradziony”, pomyślała Amy w momencie, gdy Horan z gracją obszedł auto, a następnie nic nie mówiąc wsiadł do niego i z piskiem opon odjechał.
Siedemnastolatka nie mogła się nadziwić sposobem w jaki poruszał się blondyn i Harry. Robili to z niesamowitą lekkością, jak duchy. Brązowowłosy nastolatek w szybkim tempie wszedł na ganek po czym otworzył drzwi. Gdy zauważył, że Collins, Murray i Stonem nadal stoją przy schodach odwrócił się w ich stronę i spytał:
-Idziecie?
-Mieszkacie tu z rodzicami? – zapytał Alex, ze zdziwieniem patrząc na każdy drobny szczegół tego pięknego i zapewne bardzo drogiego domu.
-Nie – odparł Harry, niedbale poprawiając swoje kasztanowe włosy, które w niesforny sposób opadały na jego szafirowe i błyszczące nawet z oddali oczy. – Nasi rodzice nie żyją.
Nic więcej nie powiedział tylko wszedł do środka, zostawiając na zewnątrz troje przyjaciół, którzy po chwili ruszyli w jego ślady. Z ich twarzy można było odczytać zdziwienie, gdyż żadne z nich nie spodziewało się, że tych dwoje nastolatków żyje bez rodziców.
-Może dlatego są takimi dupkami – stwierdził Alex gdy wchodzili po schodach. Alison zdziwiona spojrzała na niego, a on dodał. – Nie zauważyłyście tego? Udają pewnych siebie, aroganckich i sarkastycznych, a tak naprawdę są zakompleksionymi nastolatkami, którzy wszystkiego się boją. – Amandzie trudno jakoś było uwierzyć, że Harry i Niall czegoś się boją. Widziała przecież wczorajszego popołudnia jak bez problemu pokonują starszych mężczyzn.
-Alex – skarciła go Murray, która szła z przodu. Mimo, że nie znała swojego zmarłego ojca czuła ból, gdyż nie wychowywała się w zwykłej i normalnej rodzinie. Wiedziała, że strata jednego z rodzica jest czymś straszna i Alex nie powinien mówić takich rzeczy.
Wchodząc do domu znajdującego się w jednej z najdroższej dzielnicy w Los Angeles, Amanda spodziewała
się ujrzeć bardzo nowoczesny wygląd całego mieszkania, jednak salon należący do Harry’ego i Nialla wydawał się pusty, gdyż była w nim tylko stara kanapa, dwa fotele i mały ledwo trzymający się stolik. Ściany – oprócz kurzu – były puste, co powodowało, że pomieszczenie wydawało się trzy razy większe. Szklane schody, które prowadziły na następne piętro, także wyglądały jakby od kilku lat w ogóle nie były czyszczone. Amandzie ten widok skojarzył się z domem, który można wynająć. Gdyby nie prawie pusta butelka wódki i niedokończona kanapka, pomyślałaby, że Styles postanowił przywłaszczyć sobie to mieszkanie.
Harry usiadł na kanapie kładąc nogi na stół, a następnie gestem ręki pokazał, by reszta osób przebywających w pomieszczeniu dołączyła do niego. Alex i Alison od razu ruszyli w jego kierunku, jednak Amanda chciała przez chwilę pobyć sama, by móc w spokoju pozbierać jakoś swoje myśli.
Postanowiła wejść do znajdującej się obok kuchni, w której oczywiście panował wielki bałagan. Na blatach było wiele resztek po niedokończonym jedzeniu, a także duża liczba pustych butelek po różnym alkoholu.
-Chłopacy – powiedziała po cichu, kręcąc z niedowierzaniem głową. Większość nastolatków było takich samych i nawet Alexowi zdarzało się sięgnąć po napoje wysokoprocentowe. Jak sam mówił, podobno to rozluźnia i powoduje, że każdy problem choć na chwilę znika.
W rękach cały czas trzymała swoją teczkę, którą podarował jej Lucas. Poczuła ucisk w sercu, gdyż pomyślała o tym, czy wszystko z nim w porządku. Bała się, że z napadu mógł nie wyjść cało. Położyła dokumenty obok zlewu i w delikatny sposób nawilżyła swoją twarz zimną wodą z kranu. Przy tym powoli oddychała, chcąc uspokoić swój roztrzęsiony organizm. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim sądzić. Na dodatek myślami ciągle wracała do Zayna oraz ich wczorajszego pocałunku, a także do Harry'ego, którego szczerze nie lubiła, jednak nie potrafiła powiedzieć mu, by sobie odpuścił i zostawił ją w spokoju.
-Amanda – usłyszała za swoimi plecami. – Wszystko w porządku?
Dziewczyna od razu rozpoznała ten lekko zachrypnięty głos. Zakręciła kran, a następnie odwróciła się w stronę swojego rozmówcy i jak zwykle, gdy tylko zauważyła jego szafirowe tęczówki oraz kasztanowe loki w brzuchu pojawiły się motylki.
-Oczywiście, że wszystko w porządku – odpowiedziała z sarkazmem. – Mój wujek dzwoni do mnie i mówi, że całe życie okłamywali mnie i moją przyjaciółkę, przy tym starając się nas bronić, ale tym się nie trzeba przejmować. Będąc w barze ze striptizem ktoś chciał zabić mnie i Alison, ale takie sytuacje są przecież na porządku dziennym. Poza tym, obcy dla mnie chłopacy kradną auto, a potem przywożą do najbogatszej dzielnicy w Los Angeles, ale to też nic nadzwyczajnego. – Gdy Amanda mówiła, Harry ze skupieniem przyglądał się jej. Stykali się praktycznie ciałami, jednak żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Dziewiętnastolatek uśmiechnął się szeroko i powiedział:
-Czyli zwykły i normalny dzień. Nie ma się  czym martwić.
-To nie śmieszne, Harry. Nie wiem co mam teraz robić – dodała spoglądając na jego zaciśniętą szczękę i wyraźne kości policzkowe. Widziała dwa słodkie dołeczki, które miała ochotę dotknąć, jednak powstrzymała się w odpowiednim momencie i tego nie zrobiła.
-Na pewno nie możesz się poddać.
Amanda nic mu nie odpowiedziała. We dwójkę stali w milczeniu, ciągle stykając się ciałami. Czuła przez koszulkę jego umięśniony tors, który w powolny sposób unosił się w górę i w dół. Miała ochotę wsadzić dłonie pod jego bluzkę i dotknąć każdy centymetr jego mięśni. „Otrząśnij się, Amanda!”, skarciła się w głowie, swój wzrok ponownie skupiając na jego widocznej bliźnie.
Nim zdążyła się zastanowić skąd Harry ją ma, jej podbródek został uniesiony w górę przez jego szczupłe i zgrabne palce. Był od niej o wiele wyższy, z resztą jak każdy. Zszokowana Collins przyglądała się szafirowym tęczówkom Harry’ego, które z czułością przyglądały się jej. W powolny sposób jego usta przybliżały się do jej, a ona zszokowana patrzyła na niego. Nie wiedziała co ma robić i jak zareagować. Styles był przystojny, jednak chciał tylko jednego: zdobywać każdą dziewczynę po kolei. Najpierw ta kobieta z baru, a teraz ona.
Zanim zdążyła się nad tym dłużej zastanowić z całej siły zamachnęła się, chcąc uderzyć Harry’ego w twarz. Chłopak jednak okazał się szybszy, gdyż tuż przed ciosem złapał ją za nadgarstek.
-Nie jesteś taka silna jak ci się wydaje, kotku – rzekł z cwanym uśmieszkiem, odsuwając ich dłonie od jego twarzy.
-Nie jestem jak te wszystkie twoje panienki – wyszeptała z zaciśniętymi zębami, próbując trzymać nerwy na wodzy. W tym momencie miała chęć zabić go własnymi rękami, lecz on niestety był o wiele szybszy i sprawniejszy, a ona nie miała z nim żadnych szans. Harry zmarszczył brwi, a ona dodała. – Widziałam jak się gapisz na biust tej striptizerki.
Styles wybuchł głośnym śmiechem, a Amy nie rozumiejąc jego zachowania, zmarszczyła brwi. Zaczęła
zastanawiać się nad tym, czy brązowowłosy nie ma przypadkiem rozdwojenia jaźni. W jednym momencie potrafi być wredny i chamski, lecz za chwilę staje się miły i potulny jak baranek.
-Pewnie wydaje ci się, że jak nosisz najdroższe ubrania, masz cudownie olśniewający uśmiech i mięśnie, to wszystkie dziewczyny będą na każde skinienie twojego palca. Muszę cię rozczarować, bo ja do nich nie należę.
-Uważasz, że jestem przystojny? – spytał z lekkim zdziwieniem Harry.
-Nie powiedziałam tego.
-Ale pomyślałaś – dodał złośliwie.
Siedemnastolatka chciała coś powiedzieć, jednak przerwała im osoba, która nagle pojawiła się w kuchni.
-Amy? –spytał Alex, o którym ona zupełnie zapomniała. Szybko wyrwała swoją dłoń z uścisku Harry’ego i sięgnęła po teczkę, która znajdowała się za nią. Wyminęła dziewiętnastolatka, w ogóle na niego nie spoglądając i podeszła do Alexa, z którym skierowała się pośpiesznie do salonu.
-Gdzie Alison? – spytała gdy zauważyła, że w środku nie ma jej najlepszej przyjaciółki.
-Poszła rozejrzeć się po mieszkaniu.

***

Kiedy Harry postanowił pójść do kuchni zobaczyć czy z Amandą wszystko w porządku, Alison przyglądała się Alexowi, który z niezadowoloną miną odprowadzał go wzrokiem. Murray wiedziała, że Stonem za nim nie przepada i na pewno martwił się, że Styles byłby w stanie wyrządzić krzywdę ich wspólnej przyjaciółce.
-Nie lubię go – wyszeptał, gdy brązowowłosy zniknął z ich pola widzenia.
-Jeśli cię to pocieszy, on także zbytnio za tobą nie przepada – odpowiedziała, chcąc jakoś rozluźnić atmosferę.
Ta drobna brunetka była przepełniona różnymi emocjami. Strach towarzyszył Alison od momentu, gdy Amy opowiedziała jej o rozmowie z wujkiem i narastał on z każdą kolejną minutą. Na dodatek była także zdenerwowana, gdyż jej teczka została w barze i nikt nie pozwolił jej po nią wrócić. Wiedziała, że to była poniekąd misja samobójcza, ale za wszelką cenę pragnęła zdobyć te dokumenty i mimo, że zdawała sobie sprawę, że jej już tam może nie być, chciała kiedyś powrócić do Cherrybomb.
-Rozejrzę się tutaj – powiedziała nagle do swojego czarnowłosego przyjaciela, podnosząc się z niewygodnego fotela. Alex sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie usłyszał co ona do niego powiedziała, gdyż ciągle spoglądał w kierunku kuchni.
Wchodząc po szklanych schodach Alison dotknęła poręczy i nie zdziwiła się, gdy poczuła na niej kurz. Zaczęła zastanawiać się jak to możliwe, by dwójka nastolatków w ogóle nie potrafiła posprzątać w swoim własnym mieszkaniu.
Drugie piętro, tak jak spodziewała się Murray, to były same sypialnie oraz łazienki i tak jak dolna część domu nie należały do najczystszych. Na ścianach zauważyć można było pajęczyny. Czuła się jakby była w jakimś strasznych horrorze i za chwilę z jakiegoś brudnego kąta wyskoczyć miałby duch.
Większość drzwi było pozamykanych, jednak wejścia do dwóch sypialni były otwarte na oścież. Ali postanowiła wejść do pokoju znajdującego się tuż zaraz obok schodów. Pomieszczenie było małe i nic szczególnego się w nim nie znajdowało. Pod dużym oknem leżał dmuchany materac, mała poduszka, poniszczony koc, jakieś pudełko i  torba, która była wypchana po brzegi. Nim podeszła do tego legowiska rozejrzała się, chcąc sprawdzić, czy przypadkiem nikogo tu nie ma, gdyż czuła się tak, jakby ktoś cały czas się jej przyglądał.
Alison usiadła na materacu i do ręki wzięła duże prostokątne pudełko, które wydawało jej się bardzo delikatne i bała się, że w każdej chwili może się ono rozpaść. Znajdowały się w nim różne koperty oraz wiele fotografii. Postanowiła nie czytać prywatnych listów, jednak jej uwagę przykuły przeróżne daty.
-25 stycznia 1997, 7 czerwca 1999, 6 maja 1995 – przeczytała na głos.
„Dziwne”, pomyślała odkładając plik listów do pudełka. Do ręki wzięła kilka zdjęć, a na większości
znajdował się Niall wraz z Harry’m. Prawie każde było niewyraźne i z trudem można było cokolwiek na nich zauważyć jednak ostatnie dwie fotografie spowodowały, że po ciele Alison przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Jeden obrazek przedstawiał oczywiście dwóch dziewiętnastolatków, jednak było ono wykonane w sepii. Spojrzała na tył chcąc dowiedzieć się w jakim roku było ono wykonane, , jednak jak się okazało data była zamazana jakimś markerem. Ostanie zdjęcie, na które brunetka patrzyła bardzo długo przedstawiało fragment drużyny piłkarskiej i cheerlederki. Na początku uważała, że to nic nadzwyczajnego, jednak po krótkiej chwili rozpoznała blondyna i jego przyjaciela. Przypomniała sobie także, że to właśnie tak kiedyś wyglądały stroje California High School, do której uczęszczała od tego roku.
Z trzęsącymi się dłońmi spojrzała na tył, a jej serce zamarło, gdy zauważyła podpis „13 kwietnia 1999, LA”.
W tym momencie świat stanął w miejscu. Chłopacy którzy znajdowali się na fotografii z 1999 roku, wyglądali tak samo jak teraz. Alison próbowała sobie wmówić, że to są ich ojcowie, jednak niemożliwe było, by wyglądali tak samo. Kropka w kropkę. Te same rysy, ten sam kolor włosów, ta sama budowa. Od samego początku wiedziała, że z Harry’m i Niallem jest coś nie tak. Chciała dowiedzieć się o co dokładniej w tym wszystkim chodzi, więc postanowiła do kieszeni swoich spodni schować fotografię. Wiedziała, że nie powinna tego robić, lecz nie potrafiła oprzeć się silnej pokusie.
Na swoje miejsce odłożyła delikatne pudełko i podniosła się z materaca, po czym spojrzała przez okno chcąc zobaczyć okolicę w jakiej się znajdowała. Ogród – tak samo jak dom właścicieli – był niezadbany. Trawa była bardzo długa i gęsta, a basen, w którym powinna znajdować się woda był pusty.
-Co ty tu robisz? – Murray na swojej szyi poczuła ciepły oddech. Jej włoski na karku nastroszyły się, a po skórze przeszedł przyjemny dreszcz. W powolny sposób odwróciła się w stronę Nialla i unosząc głowę lekko do góry, zaczęła przyglądać się jego błękitnym i dużym oczom.
-Chciałam pobyć chwilę sama – odpowiedziała, spuszczając wzrok i swoją uwagę skupiając na jego cienkich i różowych ustach, na których to jeszcze wczoraj znajdowała się rana. Coś mówiło Alison, by tego nie robiła, jednak nie potrafiła się powstrzymać. W delikatny sposób dotknęła kciukiem miejsca, gdzie powinno znajdować się skaleczenie. Bała się, że Niall odsunie się od niej, jednak jego reakcja należała do tych miłych, gdyż jego czarne źrenice rozszerzyły się.
-Twoja rana – zaczęła czując w gardle suchość. – Ona zniknęła.
Ali poczuła, że blondyn próbuje spleść swoją drugą dłoń z jej. Pasowały do siebie idealnie, jak brakujące elementy układanki. Wiedziała, że powinna przestać i sobie odpuścić, bo tak jakby łączyło ją coś z Louisem, jednak nie potrafiła. Nie umiała spojrzeć prosto w oczy Niallowi i mu odmówić.
-Boisz się – szepnął cicho Horan, pocierając swoim nosem policzek Alison, która nadal trzymała kciuk przy jego ustach. – Boisz się tego, co może się wydarzyć.
Siedemnastolatka czuła się jakby zaraz miała upaść na ziemię i zemdleć. Była jednak pewna, że Niall w odpowiednim momencie, by ją złapał. Był silny i wysportowany, o czym świadczyły jego mięśnie.
-Boję się – odpowiedziała, swoją drobną dłoń przenosząc na jego zarumieniony policzek i kciukiem go gładząc.
-Gdybyś tylko wiedziała – dodał, przybliżając swoje usta do jej. W jej głowie pojawił się obraz zdenerwowanego Louisa, który ręką uderzał o ścianę. Pomyślała o tym, jak by się poczuł, gdyby dowiedział się, że Alison wybrała Nialla. Horan był przystojny, jednak nie tego Murray oczekiwała od swojego przyszłego chłopaka. Chciała, by był taki jak Tomlinson: uczuciowy, szczery i bardzo romantyczny.
Walczyła sama ze sobą, jednak nim blondyn zdążył ją pocałować ona odwróciła głowę, przez co usta Nialla dotknął tylko jej policzka. Nim zdążył cokolwiek rzec usłyszeli, że Harry krzyczy z dołu:
-Niall! Chodźcie tutaj!
Alison czuła się niezręcznie, więc nic nie mówiąc wyplotła swoją dłoń z uścisku Horana i zmieszana szybkim krokiem opuściła sypialnię. W salonie, na kanapie siedziała Amanda oraz Alex, a na jednym z foteli Harry, który ze skupieniem patrzył na brunetkę. Murray postanowiła siąść jak najdalej od Horana, więc zajęła miejsce obok Amy, która w nerwowy sposób stukała paznokciami o teczkę, na której znajdowało się jej imię.
-Sprawdziłaś? – szepnęła drobna nastolatka do Collins, która przecząco pokiwała głową. Wciągnęła przez nos powietrze, a następnie w powolny sposób je wypuściła i zaczęła przeglądać dokumenty.
Pierwszą rzeczą, która skupiała uwagę było dużego formatu zdjęcie przestawiające Amy w pierwszych miesiącach życia. Dziewczyna wzięła plik fotografii do ręki i zaczęła je przeglądać. Każde kolejne było z następnych lat jej życia. Gdy w końcu je przejrzeli Amanda zaczęła czytać na głos:
-„Imię: Amanda. Drugie imię: Elisabeth. Nazwisko: Cooper (Collins)”. Cooper? – spytała zszokowana,
spoglądając na swoich znajomych. Harry wraz z Niallem ze spokojem patrzyli na sobie.
-Czytaj dalej – zachęcił ją Alex.
-„Rodzina; Matka: Aurora Grace Miller – Cooper, Ojciec: Christopher Jonathan Cooper, Rodzeństwo: Siostra”. – Amanda przerwała, gdyż nie wiedziała jak ma zareagować. – Mam siostrę – powtórzyła zszokowana. – Czemu nie ma tutaj jej imienia? Czemu nic tutaj nie jest o niej wspomniane? – dopytywała przeglądając kartki.
Alison do tyłu zgarnęła swoje włosy próbując wszystko sobie jakoś poukładać. Ciągle zastanawiała się co znajdowało się w jej teczce, jakie informacje miała podane, jak tak naprawdę miała na nazwisko. W jej głowie kłębiło się milion pytań, jednak na żadne nie znała odpowiedzi.
Nim Collins zaczęła czytać kolejne informacje zawarte w teczce, w kieszeni Alison rozbrzmiał dźwięk przychodzącego połączenia. Szybko wyjęła telefon i zdziwiła się, gdy zauważyła, że dzwoni Louis. Nie chcąc rozmawiać z nim przy znajomych, a zwłaszcza przy Niallu, odeszła kilka kroków.
-Halo? – spytała lekko zdziwiona.
-Cześć Ali, nie wiem czy pamiętasz ale byliśmy umówieni na spotkanie. Od ponad pół godziny czekam na ciebie i zacząłem się powoli martwić, więc postanowiłem zadzwonić. – Murray powstrzymała się przed uderzeniem  w czoło. Z powodu tego zamieszania, zapomniała o wszystkim.
-Przepraszam Louis, ale przez pewne sprawy zapomniałam o naszym spotkaniu. – Chciała już mu powiedzieć, że mogą spotkać się kiedy indziej, jednak wpadła na pewien pomysł. – Jeśli nie masz mi tego za złe, to za około czterdzieści minut możemy się spotkać, jednak w trochę innym miejscu.
-Co masz na myśli? – spytał, a brunetka wyobraziła sobie jak na twarzy jej rozmówcy pojawia się złośliwy
uśmieszek.
Alison wiedziała, że nie może powiedzieć mu prawdy o zajściu, które miało miejsce w Cherrybomb, ale poprosiła go, by pojawił się pod klubem, gdyż musi coś sprawdzić. Tomlinson oczywiście zażartował mówiąc jej, że mogą tam zostać na krótki pokaz, jednak ona sama nie była pewna czy kiedykolwiek jeszcze jakiś występ będzie miał tam miejsce.
Gdy zakończyła z nim rozmowę wróciła do swoich znajomych i sięgając po torbę, którą zostawiła przy kanapie oznajmiła:
-Muszę iść, mam coś do załatwienia. – Ali zauważyła pytające spojrzenia, jednak nie zamierzała na razie się nikomu tłumaczyć. Wiedziała, że najprawdopodobniej wybiliby jej ten plan z głowy.
-Odprowadzę cię – oznajmił Niall, podnosząc się z fotela.
-Nie! – zaprzeczyła szybko. – Poradzę sobie sama. Przyjdę do ciebie wieczorem – oznajmiła zwracając się do Amy. – Jakby coś się zmieniło, zadzwonię.
Brunetka zauważyła, że jej przyjaciele nie są zbytnio zadowoleni z jej pomysłu, jednak ona sama mogła decydować o swoim życiu. Przed opuszczeniem budynku pomachała do wszystkich i ruszyła w stronę wyjścia. Kiedy wyszła na dwór uderzył ją powiew ciepłego powietrza, do którego była już przyzwyczajona.
-Idziesz się spotkać z chłopakiem, z którym byłaś wczoraj, prawda? – spytał z powagą Niall, który nagle
pojawił się na ganku. Alison stała przy schodach i odwróciła się w jego stronę, po czym odpowiedziała:
-Naprawdę cię to interesuje? – zapytała, przyglądając się jego sylwetce. Tak samo jak Harry ubrany był w obcisłą koszulę, która eksponowała jego mięsnie.
-Tak właściwie to nie – odpowiedział drapiąc się w tył głowy i rozglądając się po okolicy. – Po prostu tamto towarzystwo jest nudne i pomyślałem, że może ty poprawisz mi jakoś humor – dodał z cwanym uśmiechem przy tym poruszając brwiami.
-Nie lubię, gdy taki jesteś – rzekła, przy tym krzyżując ręce na piersi.
-Oh, nie lubisz gdy taki jestem? – zapytał z udawaną troską. – Ten chłoptaś pewnie czeka na ciebie z różą, pudełkiem czekoladek i pluszowym misiem. Jakie to kochane.
-Ten chłoptaś – zaczęła zdenerwowana – ma na imię Louis i to nie twój interes.
Niall z gracją zszedł ze schodów i przystanął obok Alison, której ze skupieniem się przyglądał. Brunetka starała się zachować spokój, jednak nie potrafiła. Chciała go pchnąć i powiedzieć, by sobie odszedł i odpuścił, jednak błękit jego oczu i złośliwy wyraz twarzy uniemożliwiał jej to. Była świadoma tego, że jej się podoba, lecz cały czas starała się sobie wmówić, że tak nie jest.
Blondyn w swoje palce chwycił kosmyk włosów Alison i w niedbały sposób owinął go wokół palca.
-Jeśli w jakikolwiek sposób chcesz zwrócić na siebie moją uwagę, to nie musisz udawać, że interesujesz się tym frajerem. Wystarczy, że powiesz mi co tak naprawdę czujesz, a ja bez żadnej skruchy odeślę cię z kwitkiem.
-Wiesz co czuję? – spytała z lekką odrazą, spoglądając na niego. – Jeszcze kilkanaście minut temu pomyślałam, że warto dać ci szansę, jednak teraz sądzę, że to był najgłupszy pomysł na świecie.
Nic więcej nie mówiąc odsunęła się od Nialla i w szybkim tempie ruszyła w stronę miasta, po czym zadzwoniła po taksówkę, dzięki której szybciej mogłaby dostać się do Cherrybomb.

***

Jadąc taksówką przyglądała się zdjęciu, które zabrała Niallowi. Wciąż próbowała znaleźć jakieś racjonalne wyjaśnienie, jednak oprócz wampirów nic nie przychodziło jej do głowy. „Przecież wampiry nie istnieją” mówiła sobie w głowie, nie pozwalając przy tym wyobraźni zbyt mocno szaleć. Gdy samochód się zatrzymał wsunęła fotografię do torebki i zapłaciła kierowcy.
Louis czekał już na nią na miejscu, w niedbały sposób opierając się o ścianę. Bawił się swoim telefonem w zwinny sposób obracając go w swoich palcach. Kiedy tylko zauważył Alison wyciągnął w jej kierunku dłoń, którą ona chwyciła. Z lekkością przyciągnął ją do siebie, po czym rękę położył na jej plecy.
-Wyglądasz prześlicznie – szepnął jej do ucha, przy tym nosem delikatnie wodząc po jej żuchwie. Nim zdążyła mu podziękować on złożył pocałunek na jej ustach. Ali przez chwilę była zszokowana, lecz odwzajemniła to, przy tym wplatając dłonie w jego włosy. On swoimi błądził po jej ciele. Czuła przyjemne elektryzowanie i dreszcz na całym ciele. Zależało jej na Louisie i tylko na nim. To on był jej wymarzonym księciem z bajki.
-Jesteś wspaniała – powiedział między pocałunkami. Jej serce biło jak oszalałe, wydawało jej się, że Lou
bez problemu mógł je usłyszeć. Alison nie chciała przerywać tak wspaniałej chwili, jednak musiała się upewnić, czy jej teczka znajduje się jeszcze w biurze Lucasa. Tomlinson jakby czytał w jej myślach, gdyż w tym samym momencie odsunął się od niej i z iskierką podniecenia w oczach, uśmiechnął się i lekko zagryzł wargi.
-To co musisz zrobić? – zapytał, chwytając jej delikatną dłoń.
-Muszę znaleźć pewną rzecz – odpowiedziała ciągnąć go w kierunku wejścia do klubu.
Bała się, że pomieszczenie zastaną w strasznym bałaganie. Wyobraziła sobie, że wszędzie leżą pobite butelki, połamane krzesła, porozwalane stoły. W najgorszej wizji pomyślała o kilku zmasakrowanych ciałach postrzelonych w głowę. Z jej rozmyśleń wyrwał ją delikatny głos Louisa:
-W porządku, Ali? – spytał chwilę przed ich wejściem do lokalu. Murray bojąc się, że jej głos zabrzmi bardzo piskliwie postanowiła potwierdzająco kiwnąć głową. Ulżyło jej gdy zauważyła, że bar wygląda tak samo, jak w momencie gdy po południu do niego przyszli. Louis rozejrzał się po pomieszczeniu i ze zdziwieniem stwierdził:
-Pusto tutaj.
-Pewnie są na zapleczu – odpowiedziała puszczając jego ciepłą dłoń i w dyskretny sposób zaglądając za bar. Chciała się upewnić, że tam też nie ma żadnych ciał i ucieszyła się, gdy tam też nie znalazła nic podejrzanego. – Pójdę zobaczyć w biurze, a ty tutaj poczekaj, dobrze? – spytała, a Louis w grzeczny sposób usiadł na jednym z krzeseł i palcem nad głową narysował aureolę, która miała oznaczać, że jest święty i nie planuje zrobić nic złego.
Alison pośpiesznie weszła do biura, w którym rozmawiała dzisiaj z Lucasem,  ale tam także nie było widać żadnych śladów włamywaczy. Jednak w miejscu gdzie powinna leżeć teczka, jej tam nie było. Ręką zgarnęła włosy do tyłu, próbując przypomnieć sobie czy ktoś przez przypadek jej nie kopnął i wtedy uświadomiła sobie, że Lucas zaglądał do sejfu, który znajdował się za obrazem przedstawiającym gołą kobietę ze skrzydłami. Miała nadzieję, że może tam się teraz znajduje.
Okazało się, że skrytka była otwarta. Murray szybko podeszła do niej i zawiodła się, gdyż teczki także tam nie było. Jej uwagę jednak przykuł kastet, plik zwiniętych pieniędzy oraz sztylet, którego rękojeść była wyzłacana. Alison wiedziała, że nie powinna tego brać, jednak nie potrafiła się powstrzymać. Do torebki pośpiesznie wsadziła przedmioty znajdujące się w skrytce.  „Gdyby Lucasowi na nich zależało, to zapewne by je zabrał” pomyślała zamykając sejf.
-Długo cię nie było – usłyszała spokojny głos, w momencie, gdy odwróciła się w stronę wyjścia.

-Od dawna tu jesteś? – spytała, bojąc się, że Tomlinson mógł zauważyć te dziwne przedmioty. Louis podszedł do niej i w delikatny sposób położył dłonie na jej policzkach. Kciukami zaczął kreślić linie od nosa aż do ust.
-Jesteś taka delikatna – mówił melancholijnie, przy tym patrząc się prosto w jej oczy. Jego niebieskie tęczówki powodowały, że Alison miała motylki w brzuchu. – Bardzo łatwo można cię zranić. Nikt nigdy nie powinien cię skrzywdzić.
Po tych słowach zaczął ją delikatnie całować. Ponownie po jej ciele przeszedł dreszcz. Tomlinson przysunął Ali jeszcze bliżej siebie. Chciała zostać w jego uścisku, jednak parę rzeczy nadal powodowało, że nie potrafiła się skupić.
-Wiem, że inaczej wyobrażałeś sobie tą randkę – zaczęła w momencie, gdy na chwilę przestali się całować. Czuła, że na policzkach ma rumieńce. – Muszę jednak jeszcze coś sprawdzić i mam nadzieję, że dotrzymasz mi towarzystwa.
-Pójdę tam gdzie ty – odpowiedział stykając się z Alison czołem.
-Szkolna biblioteka cię satysfakcjonuje?

***

Kiedy Amanda wraz ze swoim przyjacielem chciała opuścić dom chłopaków, ktoś złapał ją za ramię. Odwróciła się i nie zdziwił ją fakt, że oprawcą okazał się Harry.
-Możemy porozmawiać? – spytał z nadzieją w głosie. Nastolatka spojrzała w stronę Alexa, który westchnął
przewracając oczami, po czym wyszedł i usiadł na schodach prowadzących na ganek domu.
-Słucham? – Amanda chciała zabrzmieć poważnie, jednak jej głos zadrżał. Nie wiedziała co ma myśleć o teczce, którą niedawno przeczytała. Oprócz wiadomości, że ma siostrę oraz innych rodziców zbyt wiele się z niej nie dowiedziała. Można było w niej też znaleźć wszystkie dokumenty z różnych badań, świadectwa zakończenia szkół oraz opis jej dodatkowych zajęć na które uczęszczała.
 Harry zrobił mały krok w przód patrząc na reakcję Collins. Kiedy ta nie wyraziła sprzeciwu, dziewiętnastolatek pokonał resztę drogi jednym susem, po czym chwycił drobną brunetkę w swoje silne i umięśnione ramiona. Początkowo zdziwiona dziewczyna stała nieruchomo, lecz po chwili uniosła drżące ręce obejmując Harry'ego w pasie. Wtuliła głowę w jego pierś zaciągając się zapachem jego perfum. Dzięki temu poczuła się trochę lepiej, jednak nadal miała ochotę się rozpłakać. Brązowowłosy oparł swoją brodę na głowie Amy, a kciukiem delikatnie gładził jej plecy, chcąc ją w ten sposób jakoś uspokoić.
-Nie przejmuj się tą teczką – szepnął jej do ucha, wywołując przyjemny dreszcz na jej ciele. Amanda podskoczyła, gdy w korytarzu pojawił się Alex. Szybko odsunęła się od Harry'ego, jednak on wciąż trzymał rękę na jej biodrze.
-Idziemy? Zaraz będzie ciemno – powiedział siedemnastolatek z niechęcią patrząc na niezadowoloną minę Harry'ego i jego dłoń znajdującą się, według Alexa, o wiele za blisko Amandy. Collins kiwnęła potwierdzająco głową zerkając nerwowo na Stylesa. On ze skupieniem się jej przyglądał zagryzając dolną wargę, a po chwili niechętnie zdjął swoją dłoń z pleców Amy pozwalając jej odejść.
-Czy on zawsze musi nam przerywać? – spytał zachrypniętym i zdenerwowanym głosem Harry odprowadzając nastolatkę do drzwi. Ona nic nie odpowiedziała, gdyż była zbyt zajęta własnymi myślami. Kiedy stała już w progu, dziewiętnastolatek oparł się niechlujnie o framugę drzwi i ostatni raz spojrzał w oczy Amandy mówiąc:
-Uważaj na siebie. – Po tych słowach zamknął drzwi. Collins stała tam jeszcze chwilę, a gdy już się ocknęła chwyciła za ramię Alexa ciągnąc go w stronę zachodzącego słońca.

***

Kiedy stali już przed domem należącym do państwa Stonem, słońce zdążyło całkiem schować się za horyzontem. Całą drogę powrotną Amanda wraz ze swoim przyjacielem milczeli, rozmyślając o zdarzeniach, które miały miejsce  dzisiejszego dnia. Jednak gdy ujrzała swój dom ogarnęło ją uczucie strachu. Bała się, że w każdej chwili może pojawić się w nim nie proszony gość. Gdyby była z nią Alison, zapewne o nic by się nie martwiła, jednak myśl o przebywaniu samemu w dużym domu powodowała u niej nieprzyjemny dreszcz. Odruchowo odwróciła się za siebie czując na sobie czyjś wzrok, jednak nikt za nimi nie stał.
-Amy, wszystko w porządku? – spytał Alex nachylając się do swojej przyjaciółki. Ona nerwowo zagryzła
wargę bawiąc się swoimi palcami.
-Zo..zostań ze mną, proszę – wyszeptała czując, że zaraz rozpłacze się jak małe dziecko. Nie lubiła tej świadomości, że jest bezradna.
 Stonem z troską w oczach objął ramieniem swoją przyjaciółkę prowadząc ją do jej własnego domu. Kiedy znaleźli się już w środku, Amanda nerwowo rozejrzała się po całym pomieszczeniu. Kamień spadł jej z serca, gdy nie zauważyła żadnych szkód ani nieproszonych gości. Jej uwagę skupił jedynie kot, który leżał przy kanapie i w momencie gdy tylko usłyszał, że w domu pojawili się goście od razu podniósł wzrok i zaczął się im przyglądać.
Amy zgarnęła włosy do tyłu opadając ciężko na kanapę stojącą w salonie. Alex ruszył w kierunku kuchni, by wrócić ze szklanką zimnej wody, którą podał przyjaciółce. Ona z wdzięcznością spojrzała w jego kierunku i szybko opróżniła zawartość kubka. Po chwili wstała ku zdziwieniu czarnowłosego.
-Chcę odpocząć, mam dosyć dzisiejszego dnia – wyjaśniła idąc w kierunku schodów. – Zostań ze mną, jeśli chcesz  - dopowiedziała spoglądając na Alexa, który szybko podniósł się z kanapy i stanął za przyjaciółką.
-Zawsze z tobą zostanę – szepnął uśmiechając się do niej lekko.
Kiedy już znaleźli się w sypialni nastolatki, Stonem położył się na łóżko, zdejmując buty i skarpetki. Amy weszła do garderoby, gdzie zdjęła z siebie ubrania, po czym nałożyła za duży T-shirt należący do Alexa, który kiedyś u niej zostawił oraz krótkie szorty.
Gdy weszła z powrotem do sypialni jej przyjaciel leżał w samych bokserkach i koszulce robiąc coś w swoim telefonie. Nastolatka podeszła do łóżka odsuwając kołdrę, po czym ułożyła się plecami do swojego przyjaciela. W ich nogach położył się Yoda, który szybko usnął. Słyszała jak Alex odkłada telefon na szafkę po czym bierze kołdrę i przykrywa ich oboje przysuwając się do przyjaciółki, by po chwili objąć ją ramieniem. Wolną dłonią gładził ją po głowie, chcąc w ten sposób uspokoić Amandę.
-Co chciałeś mi dziś powiedzieć? – wyszeptała nagle brunetka, bawiąc się przy tym dłonią przyjaciela. Serce

Alexa zamarło, by po chwili przyspieszyć jego bicie.
-Co? – spytał cicho, udając że nie rozumie. Doskonale wiedział co ona ma na myśli, jednak nie chciał o tym z nią teraz rozmawiać.
-W ogrodzie. Chciałeś mi coś powiedzieć, ale nam przerwano – wyjaśniła, po czym odwróciła się przodem do przyjaciela wtulając w jego pierś. Alex zamknął tylko oczy upajając się trwającą chwilą. Po chwili pocałował przyjaciółkę w czoło, a następnie przyciągnął ją do siebie obejmując ramieniem.
-To nic ważnego, naprawdę – odpowiedział mając nadzieję, że nie będą drążyć dalej tego tematu. Ucieszył się, gdy spostrzegł, że Amanda zasnęła. - Lepiej chyba będzie, żebym ci nie mówił- szepnął Alex opierając brodę na głowie przyjaciółki.

Chyba pierwszy raz tak szybko dodałyśmy rozdział:) Mam nadzieję, że wam się bardzo podoba, gdyż trochę się nad nim namęczyłyśmy :)

Miała być niespodzianka, jednak dzisiaj jej nie dodamy, ale jeśli do jutra wieczora nie pojawi się ona w jednej z zakładek to ujrzycie ją dopiero przy następnym rozdziale :(

Oczywiście zachęcam do wyrażania szczerych opinii na temat rozdziału. Byłoby nam bardzo miło gdybyście pisali coś więcej niż tylko "super", chociaż każdy komentarz daje nam motywację do kontynuowania opowiadania.

Jeśli chcecie być informowani to wpisuje swoje blogi, tt, gg itp. w komentarzach ALE TYLKO W ZAKŁADCE "INFORMOWANIE".

Pod rozdziałem możecie zadawać pytania wszystkim bohaterom :)

A jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy na nasze aski:

Alison: http://ask.fm/justwilliams

Amanda: http://ask.fm/ffranks

Kochamy was najmocniej na świecie

Alison & Amanda ♥ x