6 rozdział

PRZYJAŹŃ DAMSKO-MĘSKA NIE ISTNIEJE

w tle

Będąc w bibliotece należącej do California High School, Alison próbowała wmówić sobie, że niemożliwe jest, by dwaj dziewiętnastoletni chłopcy w 1999 roku uczęszczali do tej uczelni. Można pomyśleć, że to nie jest nic nadzwyczajnego, jednak minęło już czternaście lat, a Harry i Niall od tamtego czasu w szczególny sposób się nie zmienili. Ta siedemnastolatka zawsze wierzyła w magiczne istoty, jednak nie sądziła, że kiedyś spotka ją coś tak dziwnego. „Wampiry nie istnieją” powtarzała sobie w głowie, przeglądając w komputerze kolejne strony starego albumu szkolnego, który był publikowany na każde zakończenie roku.
Po raz kolejny w nerwowy sposób rozejrzała się po pomieszczeniu, bojąc się, że Louis, który wraz z nią
postanowił przyjść do biblioteki, przygląda się temu co ona robi. Nie wiedziała w jaki sposób mogłaby mu wytłumaczyć jej starania dotyczące odnalezienia jakiś zdjęć dwójki uczniów, którzy już dawno powinni mieć trzydzieści trzy lata, a mimo wszystko wciąż przypominają nastolatków.
Na szczęście w bibliotece nikt nie zwracał na nią uwagi. Oprócz jej znajomego, który krzątał się między regałami, było tylko kilkoro uczniów, którzy pochłonięci byli swoimi zadaniami. Szkolna biblioteka nie wyróżniała się niczym szczególnym. Było to bardzo duże pomieszczenie w ciemnych odcieniach. Przy drzwiach prowadzących do wejścia stało biurko, przy którym urzędowała bibliotekarka. Oprócz wielu rzędów regałów i stolików, przy których można było się pouczyć i odrobić lekcje, w samym rogu znajdował się rząd komputerów, z których w każdej chwili można było skorzystać.
Murray przyglądając się ekranowi cały czas próbowała znaleźć jakieś zdjęcie powiązanie z tajemniczym Niallem i jego przyjacielem. Jej serce zamarło, gdy na jednej ze stron pojawiło się zdjęcie dwójki przyjaciół. Oboje byli ubrani w stroje drużyny piłkarskiej, które należały do California High School, a za nimi znajdował się stadion, na którym to ona wraz z Amandą kibicowały szkolnym sportowcom. Po ciele przeszedł ją dreszcz, który nie chciał ustąpić. Serce dudniło w jej piersi, a dłonie w bardzo szybki sposób stały się wilgotne. Zaczynała się bać i w żaden sposób nie mogła tego powstrzymać.
Przerzuciła na następną stronę i zaczęła czytać notatkę, która nawiązywała do zdjęcia Horana oraz Stylesa. „Harry Styles, uczeń ostatniej klasy California High School dzięki dobrej taktyce oraz umiejętnościom wraz ze swoim zastępcą – Niallem Horanem – doprowadził drużynę do wygranej w Międzystanowym Turnieju Piłki Nożnej w 1999 roku, który tym razem odbył się w Los Angeles…”. Alison dalej nie czytała tekstu, gdyż takie fakty wystarczyły jej, by zrozumieć że Niall oraz Harry nie należą do zwykłych nastolatków. Mieli jakiś sekret, a ona chciała go za wszelką cenę poznać.
Pośpiesznie wydrukowała dwie potrzebne jej strony i schowała je do torebki, w której znajdowały się przedmioty zabrane z sejfu należącego do Lucasa. W momencie gdy wyłączyła komputer za swoimi plecami usłyszała znany głos:
-„Anioły są istotami duchowymi nadrzędnymi względem ludzi.” – Brunetka odwróciła się w stronę swojego
znajomego, który ze złośliwym uśmiechem trzymał biblię przewracając kartki. – „Część z nich upadła i służy szatanowi” – dodał Louis odkładając pismo na stolik i swoimi niebieskimi oczami zaczął przyglądać się Alison, która nadal siedziała na krześle.
-Jesteś wierzący? – spytała, patrząc w górę na Tomlinsona, który w niechlujny sposób zgarnął swoje włosy.
-Trudno mi to wyjaśnić – odpowiedział dając do zrozumienia, że nie chce zbytnio poruszać tego tematu. – Znalazłaś już to co szukałaś? – zapytał wyciągając w jej kierunku dłoń, którą ona w delikatny sposób chwyciła. Louis przyciągnął ją do siebie, tak że ich ciała się stykały. On oddychał w powolny sposób, ona zaś z trudem mogła powstrzymać mocne bicie swojego serca. Przyglądała się jego rysom twarzy, pełnym i zaróżowionym ustom oraz niebieskim oczom, które sprawiały, że miękły jej kolana. Swoją wolną dłoń położyła na jego policzku, na którym znajdował się lekki zarost, który jej zdaniem dodawał Tomlinsonowi męskości. Patrząc na niego przypomniała sobie, sytuację która miała dzisiaj miejsce między nią, a Niallem. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć, jednak była pewna, że Louisowi nie spodobałby się fakt, że całowała się z blondynem. Nie byli parą, ale łączyło ich coś dziwnego.
-Tak, już wszystko sprawdziłam – odpowiedziała, na zadane przez niego przed chwilą pytanie. – Możemy
już iść – stwierdziła, czując na sobie wzrok jakiejś osoby. Kątem oka spojrzała w tamtym kierunku i zauważyła, że przygląda im się dziewczyna o długich, brązowych włosach i ustach, które ewidentnie miały już styczność z igłą lekarską. Rozpoznała, że jest to Donna, która z szeroko otwartymi oczami patrzyła w kierunku siedemnastolatki oraz Louisa.
Brązowowłosy nastolatek spojrzał w kierunku, w który spoglądała Alison i gdy zauważył Donnę ze złośliwym uśmiechem objął Alison, a następnie ruszył z nią w kierunku wyjścia. W momencie, gdy przechodzili obok uczącej się czegoś osiemnastolatki Tomlinson rzekł:
-Dziwka.
Jego słowa miały na celu obrażenie Donny i chyba mu się to udało, ponieważ gdy śmiejąca się para odchodziła, ona speszona spuściła wzrok.

***

Alison drugą randkę z Louisem wyobrażała sobie trochę inaczej. Uważała, że pójdą na romantyczny spacer czy coś podobnego, jednak zamiast tego szukali wskazówek dotyczących wiecznie młodego Nialla oraz Harry’ego. Oczywiście Tomlinson był tego nieświadomy i mimo, że on także inaczej wyobrażał ich drugie spotkanie to powrót oboje zaliczali chyba do najprzyjemniejszych. Mimo nieprzyjemnych wydarzeń, które miały miejsce tego popołudnia Alison była bardzo szczęśliwa spędzając chwilę z Louisem. Sprawiał on, że chociaż przez chwilę zapominała o wszystkim złym i przez moment potrafiła cieszyć się tym co jest teraz. Niestety uczucie szczęścia zniknęło w momencie, gdy musiała się rozstać z brązowowłosym i wejść do domu Amandy, w którym panowała cisza i ciemność.
Gdy Alison weszła do środka mieszkania pomyślała, że osoby, które zaatakowały ich w Cherrybomb porwały Amandę, gdy przyszła do swojego domu. W szybkim tempie pobiegła do sypialni Collins i ulżyło jej, gdy na łóżku zauważyła swoją przyjaciółkę oraz wtulonego w nią Alexa. Na końcu łóżka leżał śnieżnobiały kotek, który jako jedyny zareagował na przyjście Murray.
Opierając się o próg brązowowłosa siedemnastolatka przyglądała się swoim przyjaciołom. Uważała, że powinni być razem, gdyż darzyli się szczególnymi uczuciami, których ona nie rozumiała. Byli dla siebie czymś więcej niż przyjaciółmi.
Nie chcąc budzić Alexa, Alison postanowiła dzisiejszej nocy przespać się na kanapie znajdującej się w salonie Amandy. Dziewczyna mogła pójść do swojego domu, jednak myśl, że miałaby być sama w wielkim mieszkaniu przyprawiła ją o dreszcz.
Główny pokój rodziny Collins był przestronny ale przytulny. Znajdowały się w nim dwie kremowe kanapy,
szeroki stół do kawy, kominek, przy którym w chłodne wieczory przyjaciele siadali i oglądali telewizję, półki, na których znajdowały się różne książki i fotografie oraz przeszklone drzwi prowadzące do ogrodu na tyłach domu Amy. Alison przyszykowała sobie miejsce do spania, a następnie położyła się na miękkiej kanapie. Przy niej ułożył się Yoda i po chwili usnęła.

***

Murray znajdowała się w ogromnym i bardzo ozdobnym pomieszczeniu, w którym zauważyła wiele osób ubranych w eleganckie stroje. Kobiety miały na sobie długie, proste suknie, o różnych krojach i kolorach, zaś mężczyźni przyodziani byli w garnitury lub zwykłe koszule i obcisłe spodnie. Ali w koślawy sposób tańczyła do wolnej piosenki wraz ze swoim przyjacielem, który szaro-zielonymi tęczówkami przyglądał się jej. 
-Nie wierzę, że ten skurwiel ci to zrobił – oznajmił dotykając delikatnie kciukiem podpuchnięte miejsce tuż pod prawym okiem. Nastolatka poczuła lekki ból, co zauważył Alex po jej niezadowolonej minie i szybko opuścił dłoń, kładąc ją na jej tali.
-Ważne, że nikomu nic się nie stało – odpowiedziała, spoglądając w bok. Zauważyła Amandę, która uśmiechnięta od ucha do ucha rozmawiała z siedzącym na ozdobnym krześle Jonathanem. Po chwili obok nich pojawił się wysoki nastolatek, którego twarzy Alison nie potrafiła dostrzec. Jej przyjaciółka oraz wujek znali tą osobę, gdyż po chwili Amy odeszła wraz z wysokim chłopakiem. 
-Odbijany? – Usłyszała nagle siedemnastolatka. Jej serce przyśpieszyło, gdyż doskonale znała ten głos. Alex nic nie odpowiedział i pozwolił Niallowi zająć swoje miejsce. Ali jak zwykle zaparło dech w piersi, na widok blondyna, który swoje włosy miał jak zwykle postawione. Złośliwy uśmiech nigdy nie znikał z jego twarzy i tym razem też go nie zabrakło. Swoją białą koszulę miał nie do końca zapiętą, a czarny krawat w niechlujny sposób zwisał wzdłuż klatki piersiowej. 
-Wyglądasz jakoś inaczej – powiedziała nieśmiało, przyglądając się jego niebieskim oczom. – Jakoś tak... żywiej – dodała, wywołując na twarzy Nialla szeroki uśmiech. Z nim tańczyło się zupełnie inaczej niż z Alexem, jej przyjaciel nie był w tym tak dobry jak Horan.
-Widać żarty nadal się ciebie trzymają – powiedział, przybliżając do siebie brunetkę. Teraz ich ciała się stykały pozwalając czuć każdy, nawet najmniejszy ruch. – Gdy widzieliśmy się ostatnim razem byłem w nienajlepszym stanie, ale teraz już wszystko dobrze. 
-Na pewno? – zapytała z troską, rękę kładąc na jego lewej piersi, która w powolny sposób unosiła się w górę i dół. Czuła też rytm jego serca i na szczęście biło ono bardzo szybko i mocno.
-Nie musisz się już o nic martwić. 
Chłopak nachylił się i w delikatny sposób przejechał nosem po jej policzku. Czuła na nim jego ciepły oddech, który przyprawił ją o przyjemny dreszcz. Po sekundzie ich usta złączyły się w długim i namiętnym pocałunku.

***

Alison zachłysnęła się powietrzem, siadając pośpiesznie na kanapie. Jej serce biło z niesamowitą szybkością, a włoski na karku miała sklejone od potu. Czuła mrowienie pod prawym okiem i natychmiast dotknęła tego miejsca bojąc się, że za chwilę poczuję ból, jednak nic się nie stało. Rękoma zgarnęła brązowe włosy do tyłu, próbując się jakoś uspokoić. Ból głowy jednak nie chciał minąć.
Ali rozejrzała się po pokoju, które rozświetlało słońce wpadające przez duże okna. Już niedługo powinna zacząć szykować się do szkoły. Nim zdążyła opuścić swoje „łóżko", przestraszyła się, gdyż na jednym z foteli siedział Yoda, który swoimi dużymi oczami przyglądał się dziewczynie.
Brązowowłosa siedemnastolatka poszła do kuchni, a tam do szklanki wlała sobie wodę. Następnie z jednej szafki wyjęła tabletki przeciwbólowe, które połknęła popijając je napojem. Alison usiadła na wysokich, mahoniowych krzesłach i w nerwowy sposób bawiła się prawie pustą szklanką, myślami cały czas wracając do swojego snu. Niall wydawał jej się inny, a przy nim samym czuła się inaczej niż zwykle. Wydawał się rozluźniony, lecz jak zwykle całkowicie pewny siebie. Myślała także o słowach jej przyjaciela „Nie wierzę, że ten skurwiel ci to zrobił”, Alison zastanawiała się co Alex miał na myśli wypowiadając je. Wiezdiała, że powinna przestać skupiać swoją uwagę na tym nic nieznaczącym śnie, jednak ostatnio zauważyła, że coraz częściej spełniają się one w prawdziwym życiu.
-Już nie śpisz? – W kuchni pojawił się Alex, którzy przystanął na końcu blatu i z potarganymi włosami zaczął przyglądać się swojej przyjaciółce.
-Nie mogłam spać – odpowiedziała spuszczając wzrok ze szklanki.
-Złe sny? – spytał sięgając po banana znajdującego się w misce wraz z innymi owocami.
-Żebyś wiedział – odpowiedziała wypijając resztkę wody, a następnie nieszczerze uśmiechając się do czarnowłosego siedemnastolatka.

***

Jadąc samochodem ze swoimi przyjaciółmi, Amanda – tak jak reszta – milczała, będąc zapatrzona w
mijanych przez nią ludzi. Była zmęczona, mimo że całą noc przespała wraz z towarzyszącym jej Alexem, który w dzieciństwie zawsze odpędzał koszmary. Niestety tym razem tak nie było, gdyż śniła o tym, że wszystkie osoby, które znała ginęły. Jej tata, który mógł nie być jej ojcem, Jonathan, Alison i jej mama, Alex oraz Niall i Harry. Najbardziej w tym wszystkim dziwiło ją to, że bardziej zabolał ją widok martwego Stylesa, niż przyjaciół, których tak właściwie zna od zawsze.
-Macie czas dzisiaj po południu? – Z rozmyśleń Amy wyrwał ją zmęczony głos Murray, która najwidoczniej także źle spała w nocy.
-Coś się stało? – spytała ciemnowłosa nastolatka, odwracając się w kierunku siedzącej na tylnych miejscach Ali. Alex także w lusterku z zaciekawieniem się jej przyglądał.
-Chodzi o Nialla i Harry’ego. Uważam, że z nimi jest coś nie w porządku – odparła poprawiając swoje rozpuszczone włosy, które były lekko wilgotne po niedawnym prysznicu.
-Mówiłem, że są psychiczni – odparł Stonem, który na imiona dziewiętnastolatków zareagował teatralnym przewróceniem oczu.
-Nie o to mi chodzi. To coś bardzo dziwnego. – Po tonie siedemnastolatki, Collins wiedziała, że przyjaciółka tak łatwo nie odpuści.
-Możemy się później spotkać – powiedziała, zastanawiając się co Alison może mieć na myśli.
-Ja odpadam – rzekł Alex, gdy wjeżdżali już na szkolny parking. – Muszę iść do biblioteki i zrobić jakiś
referat z chemii, a następnie nauczyć się na olbrzymi sprawdzian. Inaczej nauczycielka mnie obleje. Nienawidzę tej jędzy – dodał, w momencie kiedy zatrzymali się na ich stałym miejscu.
-Dlaczego nic nam nie powiedziałeś? – zapytała lekko zdenerwowanym głosem Amanda. Była zła na swojego przyjaciela, że nie poinformował jej o zagrożeniu. Zawsze byli ze sobą szczerzy. – Jakoś byśmy ci pomogły.
-Wy? – spytał z drwiną w głosie, patrząc rozbawionym wzrokiem na przyjaciółki. – Same nic nie umiecie z chemii i jakimś cudem zdacie. Ale jeśli to coś ważnego to możemy spotkać się w bibliotece, a tam wszystko nam opowiesz. Później się pouczę.

***

Idąc szkolnym korytarzem na lekcję biznesu, na którą Amanda niestety uczęszczała sama, jak zwykle była w swoim wyimaginowanym świecie. Pochłonięta myślami nie zwracała uwagi na otaczającą ją rzeczywistość. Zastanawiała się, czy wszystko w porządku z jej tatą i mamą Alison, czy coś się stało z Jonathanem, kim ona jest, a nawet co w tej chwili robi Zayn. Wiedziała, że nie powinna o nim rozmyślać, jednak nie potrafiła przestać.
Niestety jej dobry nastrój zniknął w momencie, gdy na kogoś wpadła. Chciała od razu przeprosić, jednak zrezygnowała kiedy usłyszała znajomy śmiech.
-A ty Amando, jak zwykle jesteś w swoim świecie. – Harry ze złośliwym uśmiechem odsłaniającym jego
dwa dołeczki, przyglądał się szafirowymi tęczówkami niższej od niego brunetce. Jak na zawołanie w jej brzuchu pojawiły się motylki oraz uczucie, że go skądś zna.
-Co ty tu robisz? – spytała krzyżując ręce na piersi i cofając się od Stylesa, który jej zdaniem stał zbyt blisko niej.
-Szukam sensu życia. I wydaje mi się, że już go znalazłem – dodał, w jednoznaczny sposób poruszając swoimi brwiami. Amanda spojrzała na niego z żalem, a następie odpowiedziała:
-Jeśli chciałeś w ten sposób zwrócić na sobie moją uwagę to muszę cię zmartwić, ale takie teksty na mnie nie działają. Nie jestem jak te twoje wszystkie dziwki.
-Nie mów, że jesteś zazdrosna o tę dziewczynę z baru. – Harry chciał w czuły sposób dotknąć policzka Amy, jednak ta w odpowiednim momencie odwróciła od niego wzrok.
-Nie mam o kogo być zazdrosna. – Brunetka chciała coś dodać, jednak zauważyła, że w ich stronę zbliża się starsza o rok dziewczyna, która swój bardzo obcisły top pociągnęła w dół, chcąc w ten sposób uwydatnić swój duży biust. Najgorszą rzeczą dla siedemnastolatki było to, że bluzka ledwo zakrywała Donnie sutki.
Gdy przy nich stanęła nie zwróciła nawet uwagi na Amandę tylko od razu spojrzała na Harry’ego i
powiedziała:
-Uwierz, że nie warto nawet na nią patrzeć. Jest niczym w porównaniu ze mną.
Amy ze zdziwienia uniosła jedną brew do góry, powstrzymując się od uderzenia Donny w twarz. Nigdy za sobą nie przepadały, lecz nie sądziła, że Russel – tak nazywała się osiemnastolatka – będzie zdolna do czegoś takiego. Collins widziała, że Harry w niedyskretny sposób spogląda na biust starszej od niej dziewczyny i mimo świadomych konsekwencji Amanda postanowiła się wtrącić.
-Sądzę Donna, że nie zauważyłaś, ale rozmawiałam z moim chłopakiem. – W tym samym momencie, Amy splotła swoje palce z o wiele większą dłonią Harry'ego. Ten zdziwiony spojrzał na swoją „dziewczynę”, jednak szybko zrozumiał co siedemnastolatka knuje i obejmując ją w pasie wtrącił:
-Amanda cię nie mówiła? Widocznie nasze powiadomienie nie doszło, ale jeśli jeszcze nie zrozumiałaś to jesteśmy razem. – Po tych słowach w delikatny i bardzo romantyczny sposób pocałował siedemnastolatkę w kącik ust. Amy wiedziała, że Harry wykorzysta tą okazję, gdyż nie mogła się od niego odsunąć. Byli przecież „parą”.
Speszona Donna przyglądała się nastolatkom z szeroko otwartymi oczami. W nerwowy sposób zaczęła poprawiać swoje włosy i jak gdyby nigdy nic szybko odeszła. Gdy tylko Amy straciła ją z oczu w szybkim tempie uwolniła się z ramion Stylesa i z niezadowoloną miną wierzchem dłoni wytarła miejsce, w które przed chwilą ją pocałował.
-Nie musiałeś tego robić – stwierdziła zdenerwowana spoglądając na niego.
-Nie widziałem, że jesteśmy parą – powiedział, nie zwracając uwagi na jej słowa.
-Bo nie jesteśmy. Po prostu Donna jest zwykłą dziwką.
-Ja jednak sądzę, że byłaś zazdrosna. Bałaś się, że wybiorę ją zamiast ciebie. Nie musisz się oszukiwać, Amando. Wiem, że nie potrafisz sobie mnie odpuścić. Kiedyś będziemy razem – dodał ze złośliwym uśmieszkiem. Collins, która musiała zadrzeć głowę w górę, by spojrzeć mu prosto w oczy prychnęła i odpowiedziała:
-W twoich snach, Styles.
-Moje sny, są twoimi snami. – Czuła jego twardy brzuch i bez większego problemu mogłaby przez obcisłą koszulkę policzyć każdy napięty mięsień. Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę z tego, że Harry narusza jej przestrzeń prywatną. Gdyby na jego miejscu stała inna osoba zapewnie nie przeszkadzałoby jej to, jednak teraz było zupełnie inaczej.
-Muszę już iść. Powinnam powiedzieć do zobaczenia, ale jakoś mi do tego nie śpieszno. – Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź ze strony Harry’ego, Amy ruszyła w kierunku klasy, lecz gdy mijała idących na lekcje uczniów usłyszała jak dziewiętnastolatek mówi:
-Do następnego spotkania, moja dziewczyno.
Lekko się zaśmiała przewracając przy tym oczami. Styles ją denerwował i rozmawiając z nim czuła się tak jakby miała go zaraz walnąć w twarz, jednak coś powodowało, że nie potrafiła powiedzieć mu by się odczepił. Wiedziała, że Alison ma ten sam problem z Niallem. Cieszyła się, że nie tylko ona nie potrafi poradzić sobie z taką sytuacją.

***

Amanda rzadko bywała w bibliotece szkolnej, jednak gdy była młodsza wraz z Alison i Alexem często chodzili do jednej z księgarni znajdującej się niedaleko ich domów. Uwielbiała zapach książek i przygód, które przenosiły ją do innego świata.
Stonem, który wraz z nią czekał na wiecznie spóźniającą się Ali w nerwowy sposób wystukiwał palcami rytm, uderzając o znalezione przedtem książki w bibliotece.
-Wiesz może w jakim celu Ali zwołała tą głupią naradę? – spytał czarnowłosy chłopak znużonym głosem,
przy tym opierając swój podbródek o lektury, w które później będzie musiał się wczytać.
-Wiem tylko, że chodzi jej o Harry’ego i Nialla. – Bojąc się reakcji Alexa, Amy w niepewny sposób dodała. – Spotkałam dzisiaj Harry’ego w szkole.
-Co chciał ten dupek? – spytał, marszcząc swoje ciemnie brwi.
-Porozmawiać.
Amanda nie chciała wspominać mu o sytuacji z Donną, gdyż wiedziała, że mulat źle zareaguje. Nie ukrywał swojej niechęci do Harry’ego, który jego zdaniem myślał, że jest władcą świata.
-Sądzę, że ma jakieś zaburzenia psychiczne. On w ogóle uczy się w tej szkole, czy po prostu do niej przychodzi, by na ciebie popatrzeć jak jakiś zboczeniec? Może należy do jakiejś sekty? Zawsze ubiera się na czarno, nie zauważyłaś tego? Może jest emo albo gotem. Bardziej obstawiałbym to pierwsze, wiesz, ta jego grzywka opadająca na te cudowne oczy. – Alex mówił bezsensu, a Amy patrzyła na niego próbując powstrzymać napad śmiechu.
-O czym ty w ogóle mówisz? – Wraz z przyjacielem wybuchła śmiechem, jednak szybko się uspokoili, gdyż przy nich pojawiła się zdyszana Alison, która usiadła na miejscu znajdującym się obok Alexa.
-Przepraszam, że się spóźniałam, ale musiałam pojechać coś załatwić.
Na mahoniowy stół położyła swoją torebkę, z której wyciągnęła teczkę podarowaną im wczoraj w Cherrybomb przez Lucasa oraz jakieś zdjęcia. Amanda wraz z Alexem przyglądała się z zaciekawieniem Alison, która ze skupieniem zwróciła się w ich kierunku.
-Najpierw porozmawiamy o teczce – oznajmiła otwierając dokument i przerzucając na odpowiednie strony. – Tutaj jest napisane, że twój ojciec nazywa się Christopher Jonathan Cooper, a kto ma tak na nazwisko? – spytała spoglądając na przyjaciół, nie oczekując jednak od nich jakiejkolwiek odpowiedzi. – Jonathan, a dokładniej Jonathan Christopher Cooper. Czy to przypadek? Nie wydaje mi się. – Alison podała przyjaciołom pewne zdjęcie na którym znajdował się ich „wujek”. – Przyjrzyjcie się jego rysom twarzy oraz charakterystycznej linie brwi. Są podobne do twoich, Amy – dodała zwracając się do przyjaciółki, która przyglądała się zdjęciu, wykonanemu zeszłego lata. Na nim znajdowała się właśnie Collins oraz Jonathan. Ze zdziwieniem musiała stwierdzić, że między nimi można było zauważyć lekkie podobieństwo. – Możemy obstawić, że Jonathan był twoim ojcem, albo bratem twojego taty. Niestety w żaden sposób się tego nie dowiemy, gdyż ma wyłączony telefon.
Alex z zaciekawieniem patrzył na obrazek, który obracał w palcach. W pewnym momencie odłożył fotografię na blat i spoglądając na Alison zapytał:
-Czyli uważasz, że Jonathan postanowił oddać swoje dziecko przyjacielowi i jak gdyby nic prawie każdego dnia się z nim widzieć?
-Sam powiedział, że całe życie nas okłamywali, i że wszystko co wiemy to jedno wielkie kłamstwo – poparła Alison, jej przyjaciółka. – Wszystko jest tak naprawdę możliwe.
-Drugą sprawą, którą omówimy będzie dziwne zachowanie Harry’ego i Nialla. – Do rąk przyjaciół podała dwa zdjęcia. Amanda otrzymała fotografię, która wykonana była w sepii. Jeśli ktoś się nie przyjrzał temu zdjęciu to mógł zauważyć tylko kawałek drużyny piłkarskiej i cheerlederki, jednak siedemnastolatka po chwili zauważyła dwójkę dziewiętnastolatków.
-To zdjęcie co trzymasz, Amy – kontynuowała Alison. – Zostało zrobione w 1999 roku, tak jak to. – Tym razem ręką wskazała na obrazek, który miał Alex. Dwójka przyjaciół z drwiną patrzyła na siedemnastolatkę. – Znalazłam je wczoraj w pokoju Nialla, ale jeśli mi nie wierzycie, to przeczytajcie ten wpis z albumu szkolnego z 1999 roku.
Alison dała przyjaciółce wydrukowany fragment i widząc zaciekawioną minę Alexa zaczęła czytać ściszonym głosem – nie chciała przecież by ktoś obcy się o tym dowiedział.
- „Harry Styles, uczeń ostatniej klasy California High School dzięki dobrej taktyce oraz umiejętnościom wraz

ze swoim zastępcą – Niallem Horanem – doprowadził drużynę do wygranej w Międzystanowym Turnieju Piłki Nożnej w 1999 roku, który tym razem odbył się w Los Angeles…” – Amanda urwała w tym samym momencie co Murray poprzedniego wieczoru. Jej świat się zatrzymał. Harry i Niall byli kimś… lub czymś nie z tego świata. Wiedziała, że coś jest z nimi nie tak, czuła to odkąd pierwszy raz spotkała bruneta w klubie. Wszystko w Harry’m zaczęło wydawać się dziwne: jego siła, niesamowite znikanie i pojawianie się w jakimś miejscu. Myśli kłębiły się w jej głowie. „Kim oni mogli być?”, pytała samą siebie.
Ciszę między nimi przerwał Stonem, który próbując jakoś rozluźnić atmosferę w sarkastyczny sposób rzekł:
-Czyli są wampirami. Na końcu pewnie któraś z was postanowi żyć z nimi do końca i zostanie ugryziona.
-Nie uważasz, że to trochę przypomina „Zmierzch”? Sądzę, że masz na jego punkcie jakąś obsesję – dodała Alison, przyglądając się Alexowi. Następnie spojrzała na Amy, która z osłupieniem patrzyła się w przestrzeń. Widać po niej było, że jest nieobecna.
-Nie możemy z nimi rozmawiać – powiedziała w powolny sposób Collins, próbując jakoś pozbierać swoje myśli. – Są czymś dziwnym.
„Są potworami”, chciała dodać, jednak się powstrzymała. Ciągle zastanawiała się nad tym kim Harry oraz Niall są i czego chcą od niej i Alison. Wiedziała jednak, że już nigdy nie powinny się do nich zbliżać. Byli dla nich zagrożeniem i nie mogły im ufać.
Alex chwycił dłoń Amandy i w delikatny sposób zaczął kciukiem gładzić wierzch jej dłoni. Próbował w ten sposób uspokoić swoją przyjaciółkę, na której mu zależało. Chciał coś powiedzieć, jednak przy ich stole pojawił się wysoki nastolatek z brązowymi włosami, które były krótko obcięte. Oczy duże i w odcieniu mocnego brązu – pasujące do gęstych brwi – z lekkim zmieszaniem przyglądały się grupce nastolatków, a pełne i różowe usta zagryzł bojąc się, że to co powie, może w jakikolwiek sposób nie spodobać się trójce przyjaciół. Na dolnej części szyi znajdował się pieprzyk, który przykuwał uwagę. Zdaniem Amy pasował on do karnacji chłopaka.
-Mogę się dosiąść? Nigdzie nie ma już miejsc – dodał nieśmiało, rozglądając się po pomieszczeniu. Oczywiście miał rację, gdyż reszta stolików była zajęta.
-Nie, gdyż … - zaczął Alex, lecz Amanda kopnęła go w kostkę i szybko powiedziała:
-Pewnie, siadaj. – Dłonią wskazała na wolne miejsce, które po chwili zajął. Alison do swojej torebki schowała znalezione dowody i jak gdyby nic między trójką przyjaciół, a nieznajomym zapadła niezręczna cisza, którą przerwała Murray wyciągając w kierunku nieznanego nastolatka dłoń i mówiąc:
-Jestem Alison Murray, a to moja przyjaciółka Amanda i przyjaciel Alex.
-Liam Payne – odpowiedział śmiało, ściskając po kolei wszystkich dłonie. Nim którekolwiek z nich zdążyło
cokolwiek powiedzieć Collins, dostała wiadomość. Jak się okazało był to Zayn, który zaproponował brunetce spotkanie. Przez chwilę wahała się co powinna mu odpisać, jednak wiedziała, że to właśnie przy niebieskookim chociaż na chwilę zapomni o tych wszystkich dziwnych chwilach. Odpisała Malikowi, że chętnie się z nim spotka, i że jeśli jest w pobliżu California High School to może po nią zajść. Mulat po sekundzie odpisał, że zaraz będzie na miejscu.
-Niestety muszę już iść – powiedziała spoglądając na przyjaciół.
-Gdzie? – spytał zdziwiony Alex.
-Umówiłam się z Zaynem – odpowiedziała uśmiechając się do Alison, która entuzjastycznie zareagowała na spotkanie przyjaciółki z Malikiem.
-Zayn? – zapytał zmieszany Stonem. – A kto to? – zaczął dopytywać.
-Poznałam go w niedzielny poranek. Ostatnio się z nim spotkałam – dodała nieśmiało.
-Kolejna, psychiczna przybłęda – stwierdził czarnowłosy dziewiętnastolatek otwierając pośpiesznie jakąś książkę, z której miał korzystać w czasie pisania referatu z chemii.
Alison postanowiła opuścić bibliotekę wraz z przyjaciółką, gdyż chciała umożliwić Alexowi oraz Liamowi spokojną naukę. Gdy obie pożegnały się z chłopakami opuściły szkolną bibliotekę idąc ramię w ramię. Przez drogę na parking obie milczały, gdyż nie wiedziały o czym mają rozmawiać.
-Będziesz na siebie uważać? – szepnęła Amy, gdy znajdowały się blisko parkingu, na którym siedemnastolatka dostrzegała już Zayna.
-Myślisz, że wpakowałabym się w jakieś kłopoty? – spytała Ali, powodując na ich twarzach szerokie uśmiechy, które natychmiast rozluźniły nieprzyjemną atmosferę.
-Sądzę, że byłabyś do tego zdolna – dodała rozbawiona Amanda.
Kiedy obie podeszły do Zayna, chłopak w delikatny sposób objął Collins, która w jego ramionach czuła się

tak jakby cały świat przestał istnieć. Pragnęła zostać w nich już na zawsze, jednak wiedziała, że to nie jest możliwe.
-Cześć, jestem Zayn Malik, a ty to pewnie Alison. Louis dużo mi o tobie mówił. – Siedemnastolatka uścisnęła jego zgrabną dłoń.
-Miło mi cię wreszcie poznać. Też wiele o tobie słyszałam. – Amanda czuła, że jej policzki zaczynają ją piec. Cieszyła się, że Zayn nie mógł zobaczyć jej rumieńców. – Nie będę wam przeszkadzać i pójdę do domu. Miłego spotkania! – krzyknęła oddalając się od dwójki znajomych. Nim zdążyła zniknąć z ich pola widzenia, mulat ponownie przyciągnął do siebie Amandę, w której włosach zatopił swoją twarz.

***

Alex nigdy nie przepadał za chemią. Jego zdaniem ten przedmiot był mu niepotrzebny, gdyż wiadomo było, że nie zostanie chemikiem. Gdy był dzieckiem chciał byś strażakiem, policjantem, a także księciem – do czego zmuszała go Amanda – teraz jednak sam nie wiedział co chciał robić w przyszłości. Nigdy się nad tym dogłębnie nie zastanawiał.
Czytając różne mało interesujące go fakty chemiczne, palcami wystukiwał rytm. To był jego nawyk odkąd mama zapisała go na lekcję gry na pianina, po dwóch latach to mu się znudziło i zdecydował się grać na gitarze, czym amatorsko zajmuje się do teraz.
-Czego się uczysz? – zapytał go chłopak siedzący naprzeciwko niego. Alex starał się przypomnieć sobie jego imię, jednak przychodziło mu to z trudem.
-Chemii, a ty? – Stonem nadal próbował skojarzyć imię chłopaka. „Liam!”, przypomniał sobie nagle.
-Chemii? – spytał z zaciekawieniem, nie odpowiadając na pytanie Alexa. – Byłem dobry z chemii i jeśli chcesz mogę ci pomóc.
Siedemnastolatek zmarszczył brwi nie wiedząc co odpowiedzieć. Był słaby z tego przedmiotu i przeczytanie

nużących go książek w niczym by mu nie pomogło, więc postanowił zgodzić się na propozycję Liama. Chłopak najwidoczniej był szczęśliwy, gdyż na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Zabrał od Stonema książkę i zaczął ją przeglądać.
-„Pierwiastki przejściowe” – przeczytał na głos rozdział, na którym to czarnowłosy chłopak się skupił. – Jeśli dobrze pamiętam to było w pierwszej klasie. Masz siedemnaście lat? – dopytywał z zaciekawieniem. Alexowi Liam kojarzył się z typem szóstkowego kujona, który wie wszystko o wszystkim i wszystkich.
-Tak, skończyłem w styczniu – odpowiedział, znudzony. – A ty? – spytał, zastanawiając się ile lat ma Payne.
-Dziewiętnaście – odpowiedział. – Alison i Amanda to twoje przyjaciółki? – zapytał, co jakiś czas spoglądając na swojego towarzysza. Alex ponownie zmarszczył brwi, nie rozumiejąc o co chodzi nowo poznanemu chłopakowi, jednak chciał by mu pomógł, więc postanowił udawać miłego. Zwykle nie kolegował się z takimi osobami.
-Tak. Znamy się od najmłodszych lat. Jesteśmy dla siebie jak rodzina.
-Ale podoba ci się Amanda – stwierdził Liam opanowanym głosem, w ten sposób wprowadzając Alexa w
stan osłupienia. Brunet to zauważył i dodał. – Widziałem jak na nią patrzysz i jak reagujesz, gdy poszła spotkać się z tym chłopakiem. Widać, że ci na niej zależy.
-Ona tego nie zauważa – rzekł, bardziej do samego siebie, spuszczając wzrok ze swojego rozmówcy. – Dlatego jesteśmy przyjaciółmi.
-Przyjaźń damsko-męska nie istnieje. Któreś ze stron zawsze cierpi i w tym przypadku wypadło na ciebie.
-Może jeszcze się coś zmieni. – Alex wiedział, że okłamuje samego siebie. Widział przecież, jak Amy patrzyła na Harry’ego lub jak szczęśliwa była mówiąc o spotkaniu z Zaynem. Na niego nigdy tak nie reagowała. Traktowała go tylko jak przyjaciela.
-Jak chłopak chłopakowi mogę powiedzieć, że odpuść sobie zanim da ci do zrozumienia, że między wami nigdy nic nie będzie. – Liam zachowywał się tak, jakby starał się w jakiś sposób ochronić Alexa, którego dopiero poznał. „Może chce byś nie cierpiał, tak jak może on kiedyś”, pomyślał Stonem.
-Uczuć od tak nie da się wyłączyć – powiedział mulat, pstrykając palcami.
-Ale można spróbować – zasugerował Liam, zaczytując się w lekturę, którą zaraz wytłumaczyć miał siedemnastolatkowi. Alex zauważył, że chłopak wypowiedział się już w sprawie jego uczuć i najwidoczniej nie miał zamiaru kontynuować tego tematu. Jemu się to podobało, gdyż oprócz mamy, z którą był prawie we wszystkim szczery nikt nie wiedział co  czuje do jednej z najlepszych przyjaciółek.

Oczywiście pierwsze co musimy zrobić to przeprosić za to, że tak długo nie dodawałyśmy rozdziału, ale mam nadzieję, że zrozumiecie iż po prostu miałam pewną blokadę, która uniemożliwiała napisanie mi go. Zapewne też to zauważycie, gdyż moim zdaniem rozdział jest beznadziejny i głupi, ale pisałam go też do 2-3 w nocy więc to może dlatego. 

Miała być niespodzianka (i to nawet trzy) ale zdecydowałyśmy się na jedną, która naszym zdaniem jest czymś najlepszym i najwspanialszym. Znajdziecie ją pod tym linkiem ---> https://www.youtube.com/watch?v=W5KYnm-G3cQ

Oczywiście zachęcam do wyrażania szczerych opinii na temat rozdziału. Byłoby nam bardzo miło gdybyście pisali coś więcej niż tylko "super", chociaż każdy komentarz daje nam motywację do kontynuowania opowiadania.

Jeśli chcecie być informowani to wpisuje swoje blogi, tt, gg itp. w komentarzach ALE TYLKO W ZAKŁADCE "INFORMOWANIE".

Pod rozdziałem możecie zadawać pytania wszystkim bohaterom :)

A jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy na nasze aski:

Alison: http://ask.fm/justwilliams

Amanda: http://ask.fm/ffranks

Kochamy was najmocniej na świecie

Alison & Amanda ♥ x