8 rozdział

DRUGIE OBLICZE

w tle

Amanda nie pukając do frontowych drzwi domu należącego do jej przyjaciela, pośpiesznie weszła do pomieszczenia rozglądając się po pokojach. Czarnowłosego nastolatka zauważyła dopiero w kuchni i Alex mimo świadomości, że ona znajduje się w jego domu, z zainteresowaniem przyglądał się małej karteczce, na której było coś napisane. Brunetka ruszyła w jego kierunku i gdy tylko znalazła się w progu, z troską w

głosie zapytała:
-Wszystko w porządku, Alex? – Stonem obojętnym wzrokiem spojrzał na swoją najlepszą przyjaciółkę i z nieszczerym uśmiechem odpowiedział:
-Tak, a co niby miałoby się stać? – Po głosie chłopaka Amy rozpoznała, że jest spięty. Zauważyła także, że jego dłonie lekko drżą. Nim Collins zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Alex ze zmarszczonymi brwiami i zainteresowaniem w oczach przyglądał się szyi nastolatki.
-Co to jest? – spytał, podchodząc do przyjaciółki. Zdziwiona nie wiedziała o co mu chodzi, jednak po chwili przypomniała sobie o zdarzeniu, które miało miejsce dzisiejszego popołudnia w szatni. Czuła, że jej policzki zaczynają się czerwienić, jednak nie zwracała na to uwagi, gdyż pośpiesznie przerzuciła włosy na jedno ramię, w ten sposób zasłaniając szyję.
-Nic – odpowiedziała onieśmielona, odwracając wzrok od Alexa, który stał już przy przyjaciółce. Chłopak próbował dojrzeć coś pod włosami przyjaciółki, ale ona niestety całkowicie zasłaniała szkodę wyrządzoną przez Zayna.
-Czy wy... – zaczął niepewnie, ze złośliwym uśmiechem.
-Nie! – odkrzyknęła Amanda, zastanawiając się, jak Alex mógł pomyśleć o niej aż tak źle. Bardzo lubiła Malika, jednak nie oddałaby mu się tak szybko. Przez chwilę oboje zachowywali kamienne wyrazy twarzy, jednak z trudem przyszło im zachować spokój i szybko wybuchli śmiechem, z trudem mogąc w jakikolwiek sposób się uspokoić. Kiedy w końcu im się to udało, Alex podszedł do dużej i wypchanej po brzegi lodówki i wyciągnął z niej małą buteleczkę niegazowanej wody. W tym samym momencie jego przyjaciółka usiadła na wysokim stołku i z zaciekawieniem przyglądała się czarnowłosemu chłopakowi.
-Chcesz? – zapytał, przybliżając w jej kierunku wodę. Collins jednak omówiła, a nastolatek po napiciu się powiedział: – Sądziłem, że Harry ci się podobał, ale jak widać byłem w błędzie.
-Harry? – powtórzyła zszokowana. – Sądziłeś, że podoba mi się Harry? – Amanda z trudem mogła
uwierzyć, że jej przyjaciel sądził, że podoba jej się Styles. Zawsze wydawało jej się, że Alex wie czego nastolatka oczekuje od swojego przyszłego partnera.
-Widocznie się myliłem. Jednak Zayn też nie jest moim faworytem – dodał, chowając resztkę wody do lodówki.
„On też jest zwykłym dupkiem” usłyszała w swojej głowie. Rozpoznała, że jest to kolejny wymysł jej wyobraźni, gdyż słowa Alexa rozniosły się echem. Często wyobraźnia płatała jej figle i już przyzwyczaiła się do słyszenia słów, których nikt wcale nie wypowiada.
Amanda chciała spytać się siedemnastolatka, z kim w takim razie, jego zdaniem powinna się umawiać, jednak nim zdążyła to zrobić zadzwonił jego telefon, który szybko odebrał.
-Halo? Tak, przeczytałem. – Z niechęcią przysłuchiwał się temu co mówi do niego osoba znajdująca się po drugiej stronie słuchawki. – Wszystko załatwię. Do zobaczenia później.
-Kto dzwonił? – spytała brunetka, bawiąc się jabłkiem, które leżało w koszu z owocami.
-Mama – odpowiedział zabierając jej z ręki jabłko. – Kontrolowała mnie czy przeczytałem jej karteczkę, na której było napisane, że muszę iść po Mię, bo była na lekcji baletu. Chcesz jechać ze mną? – dopytywał zabierając z blatu kluczyki do swojego samochodu.
-Nie – odparła słabo, uśmiechając się do niego. – Jestem zmęczona dzisiejszym dniem.
-Nie dziwię się – rzekł złośliwie. – Tyle wrażeń jednego dnia potrafi zaszkodzić ludziom.
Amy wiedziała, że Stonem ma na myśli sytuację z Zaynem, jednak ona potrafiła jedynie myśleć o Harry’m i Niallu, którzy byli czymś dziwnym. Najbardziej martwiła się jednak o Alison, która poszła na romantyczne spotkanie myśląc, że w parku czeka na nią Louis. Jej przyjaciółka była w błędzie, a ona rozmyślała tylko o tym czy przypadkiem nie spotkała się tam z Horanem.

***

By iść na równi z szybko idącym Louisem, Murray musiała prawie biec, jednak mimo wszystko wciąż z trudem mogła dogonić swojego towarzysza. Tomlinson z całych sił trzymał dłoń nastolatki, aż brunetka zauważyła, że jego kostki bledną. Alison bała się poruszyć tematu dotyczącego jej spotkania z Niallem,

jednak wiedziała, że nie mogą tego przemilczeć. Z wielką gulą w gardle, wywołaną stresem cicho odparła:
-Louis możesz się zatrzymać? – poprosiła słabo. – Mogę ci wszystko wytłumaczyć.
Chłopak wydawał się być niewzruszony słowami siedemnastolatki, gdyż wciąż na nią nie patrzył.
-Sądziłam, że to ty napisałeś mi ten list – dodała, mając nadzieję, że w ten sposób jakoś usprawiedliwi swoje postępowanie.
-Jaką głupią kretynką trzeba być, żeby iść na spotkanie z osobą, która pisze anonimowy list?! – Krzyk Louisa spowodował, że Ali aż się wzdrygnęła, jednak natychmiast się opanowała, gdyż zrozumiała, że Tomlinson ją obraził.
Z całej siły wyrwała swoja dłoń z uścisku siedemnastolatka i smutna zatrzymała się. Brunet najwidoczniej dopiero w tym momencie zrozumiał swoje słowa, gdyż podszedł do Alison. Chciał chwycić jej dłonie w swoje ręce, jednak ona skrzyżowała je na piersi i odwracając od niego głowę przymknęła powieki. W ten sposób chciała powstrzymać łzy, które napłynęły do oczu. Zależało jej na Louisie i nie sądziła, że ich pierwsza poważna kłótnia będzie miała miejsce tak szybko.
-Alison – zaczął spokojniejszym już głosem. Dziewczyna słyszała po tonie w jaki wypowiedział słowa, że bardzo żałuje tych słów. Chwytając w swoje dłonie twarz siedemnastolatki, nakazał jej by spojrzała na niego. Ali jednak z całych sił przymykała powieki i nie chciała ich otworzyć.
-Nie chciałem cię zranić. Byłem zdenerwowany, bo boje się, że ktoś może mi cię zabrać. Jesteś dla mnie wszystkim – dodał stykając się z nią czołami. Brunetka czuła jak jego serce bardzo szybko bije i w tym momencie marzyła tylko o tym, by jej choć na chwilę się uspokoiło, gdyż wydawało jej się, że zaraz dostanie palpitacji serca. Wiedziała, że jeśli choć na chwilę otworzy oczy to najprawdopodobniej bez większego problemu ulegnie przeprosinom Louisa.
Chłopak jednak okazał się sprytniejszy, gdyż w delikatny sposób zaczął całować jej usta. Przez moment nastolatka wydawała się być niewzruszona, jednak z trudem przychodziło jej zachowanie spokoju i już po chwili oboje odwzajemniali pocałunki pełne uczuć.
Ali czuła się z tym wszystkim źle, gdyż jeszcze kilka minut temu w ogóle nie myślała o Louisie, tylko zajęta była rozmową z Niallem, którego wyobraziła sobie ze smutną miną. Szybko jednak odgoniła od siebie tą myśl i skupiła się na Tomlinsonie, który wciąż całował ją w namiętny sposób.
-Przepraszam – wyszeptał między pocałunkami. – Wiem, że za dwa dni masz urodziny, ale chcę jutro zrobić ci niespodziankę, na którą musisz się zgodzić.
Oboje byli wtuleni w siebie i cały czas stykali się czołami. Alison z zafascynowaniem przyglądała się niebieskim tęczówkom Louisa, które patrzyły na nią z uczuciem.
-Proszę, zgódź się – nalegał z szarmanckim uśmiechem, który każdej dziewczynie mógłby zawrócić w głowie. - Twój przed urodzinowy prezent będzie wspaniały.
Nastolatka przed udzieleniem swojej odpowiedzi, jeszcze raz w powolny i delikatny sposób pocałowała dziewiętnastolatka, po czym rzekła:
-Zgadzam się.

***

Po pożegnaniu z Louisem, Alison poszła do domu swojej przyjaciółki, która jak się okazała w krótkich dresowych spodenkach i w za dużej bluzie leżała na kanapie w swoim salonie. Z białym i puszystym kotkiem u boku z zaciekawieniem oglądała swój ulubiony film.

-Znowu oglądasz „Seks w wielkim mieście”? Nie znudziło ci się to? – dopytywała drobna brunetka siadając na jednym z foteli. Yoda, który jak zwykle spał na chwilę podniósł swoją małą główkę i z zaciekawieniem spojrzał na Murray, a następnie na swoją właścicielkę, po czym bezwładnie opadł i ponownie pogrążył się w śnie.
-Siedź cicho i nie narzekaj. Ja nie mam pretensji, gdy milion razy dziennie oglądamy „Titanica” – odparła
Amy, rzucając w swoją przyjaciółkę poduszką. Obie zaczęły głośno się śmiać i dopiero po chwili Collins przypomniało się, że jej przyjaciółka mówiła jej, że idzie na spotkanie z Louisem, jednak jak się później okazało dziewiętnastolatek nie miał o niczym pojęcia.
-O co chodziło z tym spotkaniem w parku? – zapytała z powagą Amanda, nie zwracając większej uwagi na film. Cały czas jednak głaskała swojego kota, który był typem pieszczocha.
Alison spuściła wzrok, przy tym w myślach drwiąc ze swojej własnej głupoty. Po całym zajściu była pewna, że powinna zadzwonić do Louisa i upewnić się, że to on ją zaprosił, a nie kto inny. Mimo wszystko cieszyła się, że autorem listu był Niall, a nie ktoś, kto chciałby wyrządzić krzywdę nastolatce.
Nie zdradzając szczegółów krótkiej kłótni z Louisem, Ali swojej przyjaciółce opowiedziała o całym zdarzeniu. Wspomniała także o jutrzejszej niespodziance Tomlinsona oraz o tym, że zamierza zrezygnować z następnego dnia z zajęć lekcyjnych.
-Czemu? – spytała z szokowana przyjaciółka. – Spotykasz się z Louisem dopiero pod wieczór.
-Wiem, ale nie mam siły, by siedzieć cały dzień w szkole. Poza tym chcę być wypoczęta – dodała z szerokim uśmiechem. Amanda z niedowierzeniem kiwała głową, przy tym z wielkim rozbawieniem przyglądając się Murray, która z udawanym smutkiem patrzyła na brunetkę.

***

Leżąc we własnym łóżku, Amanda przysłuchiwała się cichemu pochrapywaniu Alison, która już od wielu godzin pochłonięta była snem. Siedemnastolatka mimo wielu prób nie potrafiła nawet na chwilę usnąć, gdyż za dużo myśli kłębiło się w jej głowie. Ciągle rozmyślała  o Zaynie, który z czułego i kochanego chłopaka, o którym marzy każda dziewczyna, potrafi nagle zmienić swoje zachowanie o trzysta sześćdziesiąt stopni. Nie kochała błękitnookiego, gdyż nie wierzyła, że można pokochać kogoś po kilku dniach znajomości, ale czuła do niego coś więcej i chciała się o tym przekonać w najbliższym czasie. Amy rozważała także różne opcje co do dziwnego pochodzenia Harry’ego i Nialla. Jedynym pomysłem, który ona uważała za bezmyślny było to, że są oni wampirami lub wilkołakami. Tylko takie mityczne postacie były jej zdaniem odpowiednim wytłumaczeniem. „No chyba, że są wróżkami z ukrytymi skrzydełkami”, pomyślała nastolatka próbując nie zaśmiać się na głos, by nie obudzić Ali.
Z rozmyśleń nastolatki wyrwał ją dźwięk jej telefonu. Szybko sięgnęła po niego i zdziwiona zauważyła, że wiadomość wysłał jej Harry. „Zejdź, albo ja sam znajdę sposób by wejść do twojego domu. H x”, brunetka kilkanaście razy musiała przeczytać tekst, aż w końcu zdała sobie sprawę, że lepiej, by to ona wyszła do niego, niż on miał włamać się do jej domu.
W delikatny sposób wyszła ze swojego łóżka, po czym na palcach opuściła sypialnię, w której jak zabita spała Alison. Ze skrzyżowanym na piersi rękoma zbiegła na dół po schodach, po drodze zapalając wszystkie światła. Mimo, że znała Harry’ego nie potrafiła mu do końca zaufać i zamiast po otwarciu drzwi wpuścić go do środka, wyszła na zewnątrz przymykając frontowe wejście.
Na schodach prowadzących na ganek siedziała skulona postać, która przyglądała się rozświetlonej przez uliczne latarnie, dzielnicy. Amy przez chwilę wahała się czy powinna usiąść przy brązowowłosym dziewiętnastolatku, czy zachować na wszelki wypadek odpowiednią odległość.
-Siądź – powiedział Styles, zerkając na nią zza ramienia. – Jeśli chcesz – dodał, uśmiechając się jak zwykle przy tym eksponując swoje dwa słodkie dołeczki.
-Nie – odpowiedziała twardo. – O czym chcesz rozmawiać o drugiej w nocy? – spytała rozdrażniona, w momencie gdy on podniósł się i w charakterystyczny dla siebie sposób poprawił kasztanowe włosy.
-Nie uważasz, że druga w nocy to odpowiednia pora na ciekawe i jakże interesujące rozmowy? – zapytał przyglądając się nastolatce od góry do dołu. – Słodka piżamka, powinnaś w niej chodzić na co dzień.
Zawstydzona nastolatka spojrzała na swój ubiór i pośpiesznie zakryła brzuch, który był odsłonięty przez krótką koszulkę ledwo sięgającą pępka ozdobioną w kocie wzory. Jej nogi także były prawie całkowicie nagie, gdyż miała na sobie krótkie, dresowe spodenki. Starając się zachować spokój Amy z udawaną obojętnością spojrzała na Harry’ego, którego szafirowe tęczówki, mimo późnej pory wciąż były bardzo widoczne i hipnotyzujące.
-Harry, czego chcesz?
-Nie zaprosisz mnie do środka? – dopytywał, głową wskazując na przymknięte drzwi. Chciał podejść do frontowego wejścia, jednak Amanda pośpiesznie zablokowała mu drogę.
-Mam prośbę, Harry – zaczęła miło. – W piątek mam urodziny i twoim prezentem dla mnie może być zniknięcie twoje i Nialla z naszego życia. Na zawsze. Żegnaj – dodała wchodząc do środka swojego mieszkania, mając nadzieję, że Styles weźmie sobie jej słowa do serca. Niestety dziewiętnastolatek nie dał za wygraną i nim ona zdążyła zamknąć drzwi, wsunął swoją stopę uniemożliwiając zamknięcie wejścia.
-Masz za dwa dni urodziny? – spytał zdziwiony, bez większego problemu wchodząc do domu Amandy.
-Tak, właściwie to już jutro – sprecyzowała, przypominając sobie, że jest już godzina druga nad ranem w czwartek. Zdenerwowany Harry bez problemu wszedł do domu Amandy, po czym usiadł na kanapie w salonie i nie zwracając uwagi na zszokowaną dziewczynę, mamrotał coś do siebie pod nosem.
-To bardo źle. Mamy mniej czasu, niż myślałem.
Collins chciała spytać na co ma mniej czasu, ale w tym samym momencie usłyszała, że schody zaczynają lekko skrzypieć i szybko spojrzała w tamtym kierunku. Zaspana Alison z roztrzepanymi włosami i odsłaniającej większość ciała piżamce ze wzorami w różowe serca z lekkim zdziwieniem przyglądała się brązowowłosemu chłopakowi, który siedział na kanapie. Gdy Harry także usłyszał, że ktoś znajduje się na schodach, z szerokim uśmiechem spojrzał na Murray i odparł:
-Alison, jak miło, że do nas dołączyłaś.
Ze zmarszczonymi brwiami przystanęła ona przy przyjaciółce i gdy chciała zapytać o co tutaj chodzi drzwi frontowe otworzyły się, a w nich pojawił się Niall, który tak samo jak drobna brunetka włosy miał w nieładzie.
-Cześć Amy – powiedział obojętnie, swoja uwagę głównie skupiając na skąpo ubranej Alison, która gdy tylko go zauważyła spuściła wzrok przy tym się rumieniąc. – Witaj aniołku, ładny strój – dodał ze złośliwym uśmieszkiem, przy tym jedną brew unosząc do góry. – Harry możemy już iść? Mamy sprawy do załatwienia – dodał Horan, zwracając się do swojego przyjaciela.
Zszokowane nastolatki stały i przyglądały się bezczelnemu zachowaniu dwóch dziewiętnastolatków, którzy bez żadnych skrupułów rozgościli się w domu należącym do rodziny Collins.
-Wiedziałeś, że Amanda ma jutro urodziny? – zapytał Styles powodując przez te słowa zdziwienie u blondyna.
-Alison też jutro kończy siedemnaście lat. – Nim oni zdążyli jakoś zareagować Amanda dodała. – A teraz możecie już wyjść. I mówię poważnie, Harry. Inaczej zadzwonię na policję.
Chłopak nie chcąc bardziej denerwować Amy, postanowił opuścić mieszkanie siedemnastolatki i w momencie, gdy ona już chciała zamknąć za nimi obojga drzwi, kasztanowo włosy przystanął w framudze i spoglądając na niższą od niego dziewczynę z troską zaczął nawijać na swój palec kosmyk jej włosów.
-Miłej nocy – wyszeptał zachrypniętym głosem, po czym podszedł do czekającego na zewnątrz Nialla, z którym szybko ruszył w kierunku miasta.

***

Po prawie całkowicie nieprzespanej nocy, przebywanie na lekcjach dla Amandy były zmarnowanym czasem, gdyż w ogóle nie słuchała tego co mówią do niej nauczyciele i nawet nie starała się udawać, że notuje cokolwiek z tego co jest podawane w czasie zajęć. Najgorsze w tym wszystkim było to, że dawał jej się we znaki niesamowity ból głowy, który także z rana dokuczał jej przyjaciółce. Amy nie lubiła także tego dnia, gdyż nie było przy niej Alison, która postanowiła zostać dzisiaj w domu. Jedynym plusem było to, że ostatnia lekcja dobiegała końca, a nauczyciel, który zwykle opowiada o czymś bez końca, dzisiejszego dnia nie był chętny na jakiekolwiek rozmowy.
Gdy tylko zadzwonił dzwonek brunetka spakowała swoje rzeczy i jak oparzona wyszła z klasy. Musiała niestety wraca na piechotę, gdyż jej przyjaciel musiał porozmawiać z nauczycielem chemii o jego ocenie końcowo rocznej.
Collins szła szybkim krokiem w stronę swojego domu, ciesząc się, że za chwilę położy się w swoim wygodnym łóżku i pogrążona w głębokim śnie spędzi resztę tego beznadziejnego jej zdaniem dnia. Kiedy była już niedaleko swojego mieszkania, w jej brzuchu pojawił się ucisk oraz motylki, które zwiastowały, że niedaleko znajduje się Harry. Zaczęła zastanawiać się jak to możliwe, że przed zobaczeniem go, jej organizm czuje już jego obecność. „Najwidoczniej mam radar na palantów”, pomyślała odwracając głowę chcąc
zobaczyć czy przypadkiem nigdzie nie ma Harry’ego. Wciąż idąc przez przypadek wpadła na kogoś i nawet nie zdziwiła się, gdy okazało się, że jest to dziewiętnastolatek.
-Witaj, Amando – przywitał się, ze złośliwym uśmiechem.
-Znowu ty – odparła z niechęcią, przy tym w teatralny sposób przewracając oczami. Nie miała dzisiaj nastroju na użeranie się z lekko nachalnym Harry’m, który nie potrafi przemówić sobie do rozumu.
-To dziwne, że tylko na ciebie nie działa mój urok osobisty – stwierdził przy tym lekko zagryzając wargę. Amy poczuła jak z powodu tego widoku jej serce nagle zaczyna galopować. Nienawidziła siebie za to, że tak reaguje na zachowanie tego nastolatka.
-Nie pomyślałeś, że w porównaniu z resztą twoich byłych dziewczyn, ja mam choć trochę rozumu? – zapytała sarkastycznie w ogóle nie oczekując od niego jakiekolwiek odpowiedzi. – A teraz przepraszam, chcę pójść do domu – dodała niezadowolona.
-Piękna nie ma dziś humoru?
-Miałam, dopóki się nie pojawiłeś. Powiesz mi Harry, czego nie rozumiesz w słowach „zniknięcie z naszego życia na zawsze”? To naprawdę jest aż tak skomplikowane? – Amanda nie starała się ukryć swojego poirytowania jego osobą, co najwidoczniej trochę zraniło Harry’ego, gdyż złośliwy uśmieszek zniknął z jego twarzy. W szafirowych tęczówkach, które z zaciekawieniem przyglądały się brunetce, dostrzec można było, że iskierka radości, która zawsze mu towarzyszy nagle gdzieś zniknęła.
-Dobra – powiedział po trwającej długi okres czasu ciszy. – Zniknę z twojego życia, jeśli coś dla mnie zrobisz. – Nim Harry zdążył coś dodać, Collins pośpiesznie się wtrąciła.
-Nie prześpię się z tobą.
W odpowiedzi nastolatka usłyszała donośny śmiech Stylesa, który przez słowa wypowiedziane przez Amy
nie mógł się uspokoić. Brunetka ze zmarszczonymi brwiami przyglądała się swojemu towarzyszowi, a gdy w końcu przestał się śmiać spytał:
-Sądzisz, że mógłbym prosić cię o coś takiego? W twoich oczach jestem aż tak wielkim chamem i dupkiem?
-Nie zadawaj pytań na które nie chcesz znać odpowiedzi – odpowiedziała, a brązowowłosy zaśmiał się pod nosem, a potem dłonią pogładził swój podbródek.
-Proszę cię tylko o jedno i jeśli nie poczujesz żadnej zmiany, to odejdę. Nie zobaczysz mnie nigdy więcej. Chyba, że sama będziesz miała na to ochotę.
Amanda potwierdzająco kiwnęła głową i nim zdążyła spytać co ma dla niego zrobić, Harry przysunął się do niej i szczupłymi dłońmi obejmując jej twarz, złożył na ustach dziewczyny namiętny pocałunek. Na początku Amy stała zszokowana nie wiedząc co ma zrobić, jednak po chwili odzyskała rozum i zaczęła całować dziewiętnastolatka. Wydawało jej się, że czas stanął w miejscu, a wszystko wokół przestało istnieć. Serce biło jej jak oszalałe, a motylki w brzuchu dawały o sobie znak ze wzmocnioną siłą. Harry jedną rękę przeniósł na tył pleców Amandy przysuwając ją bliżej siebie. Nastolatka wplotła swoje palce w kasztanowe loki dziewiętnastolatka lekko je ciągnąc, na co on zareagował cichym jęknięciem. Żadne z nich nie chciało przerwać tej chwili ciesząc się każdą jej sekundą.
-To było... – zaczął lekko zdyszany Harry, patrząc prosto w oczy Amandy.
-Fantastyczne – dokończyła za niego. Chciała ponownie zacząć całować jego usta, jednak przestraszona podskoczyła i oddaliła się do bruneta, w momencie gdy usłyszała, że ktoś trzaska drzwiami. Spojrzała w tamtym kierunku i zauważyła, że to Alex, który szedł w kierunku swojego domu przy tym z niezadowoloną miną patrząc na nastolatków. Po chwili zniknął za drzwiami swojego mieszkania, także z całej siły zamykając frontowe wejście.
Zszokowana Amanda spojrzała na Stylesa, który wciąż patrząc na siedemnastolatkę rozbawiony prychnął pod nosem.
-Muszę zobaczyć co mu się stało – odparła, ruszając w kierunku domu swojego przyjaciela. Nim zdążyła postawić chociaż dwa kroki, Harry chwycił ją za ramię i odwrócił w swoją stronę.
-Powiedz mi czy czujesz jakąś zmianę – zażądał stanowczym głosem, przyglądając się brunetce od góry do dołu.
-Idę zobaczyć co się stało – rzekła w ogóle nie zwracając uwagi na słowa Harry’ego. Zauważyła, że jego dobry humor nagle całkowicie się zmienił. Nie rozumiała jednak dlaczego.
-Idź, biegnij do swojego księcia – mówił starając się zachować spokój. – Sklej jego złamane serduszko – dodał z udawanym smutkiem.
-O co ci chodzi? – zapytała nie rozumiejąc co on ma na myśli.
-Alex cię kocha, Amando. Od zawsze cię kochał, a ty nigdy tego nie zauważyłaś. – Z szeroko otwartymi oczyma patrzyła na niego. Chciała go wyśmiać, jednak szybko się powstrzymała. – Idź, pociesz go jakoś. Jeśli będziesz mnie kiedyś potrzebować, to wiesz gdzie mnie znaleźć.
Z rękoma w kieszeniach szybko ruszył w kierunku miasta zostawiając pogrążoną w myślach Amandę, która w głowie wciąż słyszała głos dziewiętnastolatka. Słowa „Alex cię kocha” powodowały, że Collins czuła ból. Teraz nagle zauważyła, że jej przyjaciel czasem zachowywał się bardzo dziwnie. „Wtedy w ogrodzie chciał powiedzieć co czuje”, przypomniała sobie i długo nie czekając pobiegła do domu swojego przyjaciela. Tak
 samo jak wczorajszego dnia, bez pukania weszła do mieszkania i zaczęła rozglądać się po pomieszczeniach chcąc znaleźć czarnowłosego chłopaka. Zauważyła go w salonie przy barku,  o który opierał się czołem
-Co ty robisz? – zapytała powoli zbliżając się do niego, przy tym ze skupieniem patrząc jak nagle zaczyna przyglądać się jakiemuś alkoholowi.
-Harry już musiał iść? – spytał rozdrażniony w ogóle nie zwracając uwagi na swoją przyjaciółkę. – Nie chciał zostać na dłużej? Upojna noc z tobą go nie interesowała? – Słowa Stonema zabolały Amandę, gdyż nigdy nie sądziła, że mógłby w jej kierunku wypowiedzieć tak ostre słowa.
-Dlaczego taki jesteś? – spytała cicho, chcąc położyć rękę na jego ramieniu. On jednak odsunął się i dalej przeglądał alkohol należący do ojca.
-Dlaczego taki jestem?! – krzyknął zdenerwowany, ze smutkiem w oczach spoglądając na Amy. – Mam już dość udawania, że nic dla mnie nie znaczysz, że się w ogóle dla mnie nie liczysz. Wczoraj mówiłaś, że Harry ci się nie podoba, a dzisiaj nie mogłaś się od niego oderwać! – Collins z każdym jego słowem mocniej zaciskała powieki, ponieważ nigdy nie słyszała by jej przyjaciel tak bardzo się unosił.
-Nie wiedziałam, że mnie… - zaczęła, lecz mocno zdenerwowany Alex jej przerwał.
-Że cię kocham?! Byłaś głupia i zaślepiona. Oh, kocham Zayna, oh, kocham Harry’ego. – Stonem starał się naśladować głos przyjaciółki, jednak przypominało to bardziej nieudany występ komika. – Zdecyduj się, Amy. Ludzie niedługo zaczną nazywać cię dziwką.
Ostatnie słowa Alex powiedział spokojnie, jednak to właśnie one spowodowały, że Amanda poczuła się zraniona. Nie raz kłóciła się z czarnowłosym nastolatkiem, jednak ich kłótnia nigdy nie była tak poważna.
Szybko wierzchem dłoni otarła swój policzek, na którym pojawiła się łza. Nie chcąc, by Stonem zauważył, że ona płacze odwróciła wzrok i powoli wypuściła powietrze z płuc. „Nie możesz być słaba” nakazała sobie w głowie, przy tym uwagę skupiając na butelce wódki, którą w ręce trzymał Alex.
-Nie możesz pić alkoholu – powiedziała, sięgając w stronę napoju. Chłopak jednak nie poddał się bez walki
i szybko zabrał butelkę, przy tym z trzaskiem zamykając barek.
-Mogę robić to na co mam ochotę – odpowiedział oschle. – Nie będę robić czegoś, co mi każesz. Nie jestem twoim pieskiem na zawołanie, Amy. Teraz masz Zayna i Harry’ego, ale pamiętaj że ich też możesz niedługo stracić.
-Jak to ich też? – spytała, nie rozumiejąc co jej przyjaciel ma na myśli.
-Chyba musimy zrobić sobie przerwę. Mam dość.
Po tych słowach z butelką wódki ruszył w kierunku wyjścia, zostawiając Amandę samą w jego salonie. Roztrzęsiona nastolatka nie miała siły, by dłużej zachowywać spokój, więc z oczu popłynęła jej fala łez. Czuła jak jej nogi nagle miękną, więc na chwilę usiadła na kanapie. Chowając twarz w swoje ręce zaczęła jeszcze mocniej szlochać. Wszystko zaczynało ją przytłaczać. Dziwne zachowanie Zayna, kłótnia z Alexem oraz to, że nikt nie wiedział kim jest Harry oraz Niall.
Zgarniając włosy do tyłu otarła zapłakane policzki i opuściła dom Alexa, chcąc pogrążyć się w rozpaczy w swoim własnym domu, gdzie nikt jej nie znajdzie. Mieszkanie rodziny Stonem zamknęła schowanym pod wycieraczką kluczem, po czym szybko poszła do swojego domu.
Na schodach prowadzących na ganek siedział czarnowłosy dziewiętnastolatek, który swoimi błękitnymi jak ocean oczami przyglądał się jej, przy tym paląc papierosa. W momencie gdy Zayn zauważył, że Amanda przed chwilą płakała, pośpiesznie podniósł się i do niej podszedł. Ona mocno wtuliła się w jego umięśnione ramię, a on dłonią zaczął gładzić ją po włosach. Siedemnastolatka była w okropnym humorze, więc nie potrafiła powstrzymać swoich łez.
-Co się stało? – spytał Malik odsuwając od siebie dziewczynę i patrząc prosto w jej oczy, które były całe zaczerwienione od płakania.
-Wszystko idzie nie tak, jak powinno – odpowiedziała, przy tym krztusząc się łzami.
-Choć, wiem jak ci pomóc – rzekł z cwanym uśmiechem, chwytając jej dłoń i prowadząc w stronę jej domu. Amanda mimo podłego nastroju cieszyła się, że pojawił się Zayn. Nienawidziła dni, w których całymi dniami leżała w swoim pokoju i płakała. Była pewna, że niebieskooki chłopak nie pozwoli jej na to, by z byle jakiego powodu była pogrążona w smutku.

I oto mamy następny rozdział :)
Jest krótki, ale wynagrodzimy Wam to następnym rozdziałem, w którym wiele będzie się dziać. 
Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał i jak zwykle zachęcamy do wyrażania szczerych opinii na temat rozdziału.
http://www.youtube.com/watch?v=UHcb-onCz1s <-- pod tym linkiem znajdziecie zwiastun do opowiadania, które zaczniemy pisać po SOH czyli http://people-in-paris.blogspot.com/
Mamy także do was pytanie, na które mamy nadzieję, że ktoś odpowie.
JEŚLI CZYTALIŚCIE NASZE POPRZEDNIE OPOWIADANIA TO KTÓRE WAM SIĘ NAJBARDZIEJ PODOBAŁO I CO WAS W NICH URZEKŁO?

Jeśli chcecie być informowani to wpisuje swoje blogi, tt, gg itp. w komentarzach ALE TYLKO W ZAKŁADCE "INFORMOWANIE".

Pod rozdziałem możecie zadawać pytania wszystkim bohaterom :)

A jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy na nasze aski:

Alison: http://ask.fm/justwilliams

Amanda: http://ask.fm/ffranks

Przypominamy o KONKURSIE, W KTÓRYM DATA WYSYŁANIA PRAC ZMIENIŁA SIĘ O KILKA DNI.

Jak zwykle gdy na naszym blogu jest już połowa rozdziałów organizujemy konkurs (dokładnie jeszcze nie wiemy ile będzie rozdziałów, ale wychodzi, że mniej więcej jest to połowa). Nagrodą jak zwykle będzie rozpowszechnienie waszych opowiadań, tumblr lub tt na naszym blogu, oraz będzie o nim wspominane w komentarzach na blogach, które informujemy oraz na tt :) Mamy nadzieję, że ktoś weźmie udział.

Konkurs polega na tym, że piszecie rozdział związany z TYM BLOGIEM.  Rozdział może być napisany z perspektywy któregokolwiek bohatera (obojętnie czy w pierwszej osobie czy jako narrator). Możecie napisać, że chłopacy są wampirami, wilkołakami, wróżkami czymkolwiek chcecie. Amanda może być z Alexem, albo Harry może być z Donną. Piszecie co chcecie, tylko by w jakiś sposób nawiązywało to do naszego bloga. 

Prace możecie wysyłać do dnia 30 czerwca 2013 do godziny 23 na email youngprettylove6@gmail.com ! Późniejszych prac nie przyjmujemy.

W temacie proszę pisać KONKURS, a pod wysłanym rozdziałem link do bloga, tumblr lub tt, który mamy polecić. 

Mamy nadzieję, że ktoś weźmie udział w naszym konkursie :)

Kochamy was Alison & Amy ♥ x